Stichting Exodus geeft ex-gedetineerden een steuntje in de rug. Zoals Angelo, die zijn leven beterde na een gevangenisstraf voor drugssmokkel. De verkeerde vrienden stonden alweer snel in de rij. ‘Doe je dit, doe je dat?’
‘Ik heb er altijd van gedroomd mijn eigen computer te bouwen’, mompelt Angelo Boekhoudt dromerig. ‘Het zou werken met je gedachten. Geen toetsenbord, geen muis. Wat je denkt, komt op het scherm.’ De 29-jarige Hagenaar, oorspronkelijk afkomstig van Aruba, klinkt bijna bedeesd. Zoals hij daar zit in de woonkamer van het ‘doorgangshuis’ van Exodus, een zak chips binnen handbereik en af en toe een bescuitje uit een rol kaakjes peuterend, doet hij in niets denken aan een voormalige crimineel. ‘Mijn baas is tevreden over mij’, zegt hij over zijn werk als netwerkbeheerder bij een bedrijf in kassa- en afrekensystemen.
Bolletjes
Exodus, de stichting die ex-gedetineerden begeleidt bij een terugkeer in de maatschappij, heeft goed werk afgeleverd met Angelo. De jongeman die tegen de lamp liep bij het smokkelen van cocaïne, is bezig aan het tweede jaar van zijn MBO-studie netwerk- en mediabeheer. Vier van de vijf dagen is hij al aan het werk, de baas heeft hem een paar keer mee uit eten genomen en er is zicht op een vast contract. ‘Ik heb in korte tijd zoveel dingen bereikt, die wil ik niet verliezen’, zegt Angelo. ‘Ik voel me sterk.’
‘Ik wou gewoon wat geld’
Vroeger was hij naar eigen zeggen naïef en goedgelovig, met verkeerde vrienden die daar misbruik van maakten. In zijn jeugd op Aruba al, toen hij lid werd van een bende en tien maanden de cel in moest na een steekpartij. Het ging van kwaad tot erger, ook nadat hij weer op vrije voeten kwam. Angelo hield van uitgaan en feesten en had daar veel geld voor nodig. Bolletjes cocaïne smokkelen leek een makkelijke oplossing. ‘Ik wou gewoon wat geld winnen. Ik dacht dat het wel kon.’
Tweemaal ging het goed en het leverde heel wat op. De derde keer, van de Dominicaanse Republiek naar Portugal, liep het mis. Angelo belandde in de cel in Lissabon, waar ‘de omstandigheden niet zo leuk waren’. Na twee jaar werd een verzoek tot uitzitten van de straf in Nederland gehonoreerd en na nog een jaar in de Penitentiaire Inrichting in Zoetermeer kwam Angelo Boekhoudt vervroegd vrij wegens goed gedrag.
Discipline
Nog dezelfde dag wendde hij zich tot Exodus, waar hij in de gevangenis over had horen spreken. ‘Ik had mijn huis verloren, ik had niks. Exodus zou een goede kans zijn.’ De stichting gaf hem een kamer in het Exodus-pand aan het Frankenslag, analyseerde zijn sterke en zwakke punten, zorgde voor gesprekken met een psycholoog. De scheiding van zijn ouders wierp al jarenlang een schaduw over zijn leven en Angelo had veel ‘problemen, dingen in je hoofd’. Na zijn vrijlating stonden de verkeerde vrienden weer in de rij. ‘Wil je dit gaan doen, wil je dat gaan doen.’ Of hij er zelf weerstand aan had kunnen bieden, betwijfelt hij. Maar met hulp van Exodus begon het te dagen bij Angelo. ‘Vastzitten, drugs smokkelen: dat is geen leven. Ik heb drie jaar van mijn leven verloren.’
Exodus trof betalingsregelingen voor openstaande schulden en zag erop toe dat Angelo niet weer aan het blowen sloeg. Hij verbaasde zijn begeleiders door de discipline die hij aan de dag legde. ‘Mijn geluk was dat ik terug naar school kon’, zegt Angelo. ‘Je kunt het, je bent slim’, hielden zijn begeleiders hem voor. Hij verwacht nog een paar maanden onder de vleugels van Exodus te blijven, hoewel het toezicht van de reclassering en daarmee de verplichte deelname aan Exodus sinds december is beëindigd. In maart heeft Angelo een gesprek met woningcorporatie Staedion over een huis in Den Haag.
‘Ik had geen plek, ik kon bij niemand terecht’, zegt de jongeman met de spinnenweb-tatoeage op zijn elleboog, als herinnering aan het voormalige lidmaatschap van een bende. ‘Het was óf Exodus óf die slechte vrienden. Ik heb geen idee hoe het anders zou zijn gegaan. Dat zijn dingen waar ik niet aan denk.’
Tekst en foto (bewerkt): Matthijs Termeer
