De joodse musicus en componist Samuël Schuijer was een vooroorlogse beroemdheid in muzikaal Den Haag, maar eindigde in 1942 zijn leven zoals veel van zijn volksgenoten: omgebracht in Auschwitz. Zijn huis werd geplunderd door de nazi’s.
Jaren later vonden kinderen een doos met bladmuziek van Schuijer, bij de straat gezet voor de vuilniswagen. Ze namen de doos mee naar huis. Moeder zette de doos op zolder en bracht de muziek jaren later naar het Nederlands Muziek Instituut. Weer een paar jaar later vond een ijverig amateurmusicus de muziek in de catalogus. En zo kon het gebeuren dat in februari 2018 het Leiderdorps Kamerorkest de wereldpremière speelde van het orkestwerk ‘Zomernachtidylle’ van Samuel Schuijer, voor een volle zaal in de Doopsgezinde kerk in Schuijers eigen Den Haag.
Is het nou een wonder dat kinderen een doos vonden precies voordat de vuilniswagen kwam? Is het een wonder dat hun moeder die oude troep niet weggooide maar bewaarde? Is het een wonder dat ze later de zolder opruimde en de doos weer niet weggooide, zodat uiteindelijk muziek kon klinken? Is het een wonder dat het de nazi’s niet is gelukt om de naam van de joden uit te moorden? Is het een wonder dat de schoonheid van muziek sterker is dan dood en vernietiging?
Als dit wonderen zijn, dan is het vol wonderen om mij heen, maar snakt de wereld ook nog wel naar een paar wonderen meer.
Theo Hettema
