Cindy is opgegroeid in een conservatief protestants gezin op Indonesië.
‘Ik geloofde in het bestaan van een hemelse oppermacht, maar dat voelde niet als een hechte band met God. Het vervulde mij om een goed mens te zijn, aanzien te hebben en privileges te hebben. Op de archipel leerde ik mijn echtgenoot kennen. We verhuisden naar Nederland. Hier omarmde ik het moederschap en de luxe van mijn status als huismoeder. Financiële beperkingen had ik niet. En toch: een onverklaarbare innerlijke leegte maakte mij droevig.
Op een dag voelde ik een knobbel op mijn nek. De diagnose – kanker – verwoestte mij en mijn gezin. In de Bijbel vond ik troostvolle en bemoedigende passages. ‘Wees sterk en moedig. Wees niet bang en laat je niet afschrikken door hen, want de Heer vergezelt je; Hij laat je nooit in de steek.’ En: ‘Voor alles wat er gebeurt is er een uur, een tijd voor alles wat er is onder de hemel.’ Tijdens mijn ziekte bezocht ik Lourdes, Fatima en Oostakker. Ik wist dat de plaatsen bekend stonden om hun succesverhalen over wonderbaarlijke genezingen, maar overtuigd daarvan was ik niet. Op een dag nam een vriendin mij mee naar Oostakker. Tegen mijn verwachtingen in kreeg ik daar een vredig gevoel, mijn zorgen verdwenen. Ik bad toen voor een goede uitkomst van mijn behandeling, meer moed en minder angst voor welke afloop dan ook. De zieken die daar waren en hun hoopvolle gedachten ontroerden mij. Niet lang later gaf de arts mij een positieve diagnose.
Mijn wonder is het gezondheidsherstel dat in werking werd gezet door een hernieuwd geloof. Maar wat nou, als ik niet lichamelijk genezen zou? Dan was ik toch spiritueel gezond geworden. De ziekte diende een doel: ik kreeg het besef dat alles wat ik bereikt had met mijn rusteloze ambitiezucht, inhoudsloos was. Tegelijkertijd leerde ik een nieuw, vredig, gevoel kennen. Mijn overgave aan Gods genade en controle, heeft mij rust en betekenis gegeven.
