Toen ik acht was verloor ik mijn allereerste vulpen in het bos. Hij was uit m’n zak gevallen bij een lange fietsrit. Balen, want ik hield van schrijven. Mama zag mijn tranen. ‘Let voortaan beter op je spullen. We kopen wel een nieuwe, maar het is een slecht teken’, zei ze. Mijn oma had een ander bijgeloof. ‘De heilige Antonius is patroon van de verloren voorwerpen. Vraag hem maar om hulp. Wie weet.’ Ik was destijds te jong om dat voor onzin af te doen en nam de proef maar op de som. In het bos hervatte ik al prevelend mijn zoektocht, maar na een half uur voelde ik mij bedrogen en bedroefd. Nu wanhopig, met volle overtuiging, maande ik: ‘God, Antonius, wie dan ook – als je bestaat, bewijs dat dan nu.’ Thuis zat ik in zak en as.
De volgende ochtend, op weg naar school, kwam Wijnand naast me fietsen. Ik kende hem nauwelijks, hij zat in een andere groep. ‘Alles goed?’, vroeg hij. Ik vertelde hem over de vulpen.
Wijnand had hem gisteravond in het bos gevonden.
Jaren later verdien ik mijn brood als journalist.
Thomas Klein
