Ik was vergeten hoe warm het hier kan zijn. We liepen al vroeg naar de Sint Pieter en verbaasden ons over de talloze lui die met folders en bordjes zwaaiden. En over mensen die in de menigte (!) in alle talen toeriepen dat ze guided tours aanbieden.
‘Skip the line!’ Weer van die gladde Italianen die naïeve touristen bang maken, dacht ik. Met de reisgezelschappen die ik in de jaren tachtig leidde beklom ik monter de trappen en de enige barrière waren nonnen die keken, of heren met blote benen en dames met blote armen het heiligdom trachtten te verontreinigen.
Op het grote Sint Pietersplein brak het zweet mij uit, want het liep tegen de 35 graden en de rij voor de vijf controlepoortjes was schier eindeloos. Bij de Efteling ben je eerder in een attractie. En dus bleef reisgenoot Neeltje vandaag buiten: geen Pietà van Michelangelo, geen koepel met fluistergalerij, geen kerkhof met katholieke staatslieden die naast de Sint Pieter rusten. Als zo velen maakten we wat foto’s om thuis te kunnen laten zien dat we vlak bij het graf van Petrus geweest zijn. Je vraagt je dan af of de nieuwe paus zoveel enthousiasme los maakt. Of zijn het de poortjes? Ik verlangde terug naar die strenge nonnen die er af en toe iemand uitpikten om buiten op terugkomende metgezellen te wachten.
We besloten dan maar een boottocht over de Tiber te maken. Geen bedevaart naar Petrus’ graf, maar wel in zijn spoor het water op. Trouwens: we hebben wel gewacht met uitstappen tot er keurig was aangelegd. Terug naar vroeger, of het nu Rome is of je geboortestreek, de bevreemding bekruipt je. Bedelaars hoorden en horen bij het straatbeeld van Rome, maar minstens zo ongemakkelijk vond ik de talloze Afrikaanse jonge mannen die een handeltje aanstekers, nagelvijltjes of tassen hebben uitgestald. Ze hebben de oversteek overleefd, maar was dit het leven waar ze van droomden?
Ik was ook terug in de Waldenzenkerk, in hartje Rome, waar ik lang geleden de eredienst mee vierde. Ik sprak de taal niet en toch voelde ik mij er thuis, dankzij liederen met bekende melodieën en een hartelijke ontvangst.
Nu had ik als verjaarscadeau voor Neeltje een concert geboekt waar onder andere de complete ‘Vier jaargetijden’ van Vivaldi werd gespeeld. Iedere maandagavond is er zo’n klassiek concert en we werden ondergedompeld in lenteklanken en herststormen. De solist speelde de sterren van de hemel en de bassist mengde er bescheiden de klanken door die je niet opvallen, maar ook niet gemist kunnen worden. Zonder het risico van een zonnesteek waren we in het protestantse godshuist te gast, waar Rome ons weer een verrassing had bereid.
Rob van Essen, onder andere emeritus-predikant en redacteur bij Kerk in Den Haag, schrijft dagelijks over de magie van Rome.
