Hoe het is om uit je eigen comfortzone te stappen en op Nieuwjaarsdag een kerkdienst te leiden….
Hoe het is om uit je eigen comfortzone te stappen en op Nieuwjaarsdag een kerkdienst te leiden…
Hoe kan het zijn dat kinderen die hier zijn geworteld geen toekomst wordt gegund in een zeer welvarend land? Was het niet Ban Ki-moon die zei dat we kinderen nooit kunnen beroven van hun toekomst?
De Bethelkapel in Den Haag is in deze tijd een baken van verdraagzaamheid, hoop en bescherming voor de familie Tamrazyan.
Als kerkganger, om materiële steun te geven, om mensen te ontmoeten, kwam ik eerder. Het minste dat ik kan doen…
Ik zocht naar een nieuwe manier om steun te geven. Niet voor mijn eigenpijperij. Ook niet om mijn interne Gutmensch te voeden. Wel om een bescheiden uur van bescherming te bieden voor de familie die 200% met hoop en vrees leven. Ook om ook maar een pietepeuterige 0,001% in te voelen hoe het is om tussen hoop en vrees te leven. Uit je eigen comfort zone.
Daarom besloot dat ik wilde voorgaan in de groeiende rij van honderden dominees, diakens en priesters die zo de altijddurende kerkdienst gaande houden.
Getijden
Een kerkdienst leiden… Dat deed ik nooit. Het is niet mijn metier. Ik ben slechts een leek die soms moeite heeft geloof onder woorden te brengen. Geen pro, geen exegeet, geen theoloog. Mijn expertises en talenten liggen elders.
Ik vroeg Janneke Nijboer samen voor te gaan. We schreven eerder samen een boek, Wierook en Pepermunt, over elkaars religieuze tradities. Janneke wilde dat graag doen en via een paar korte chats, mailtjes en een telefoontje, bedachten we de opzet.
Het werd een ´Wierook en Pepermuntdienst´, bij voorkeur in de traditie van de kloostergetijden. Ik kwam met een opzet en vulde die met getijdengebed en muziek (lopend van Gregoriaans gezang tot popmuziek ala de Top200 kerkdienst). Janneke verfijnde en verbeterde mijn ´lekenliturgie´. Het overleg was fijn.
Bij de start voelde ik mij bedremmeld, onzeker, zenuwachtig. Ik vreesde: kon ik het wel? hoe zou het gaan? was dit de juiste manier? wat gaat er gebeuren? Ik hakkelde de dienst in. Dan is het fijn om een ‘pro’ naast je te hebben die houvast en richting geeft.
De dienst verliep goed. Het samen bidden, zingen en mijn heuse Preek van de Leek, de vaste begeleiding van Janneke. Vrees is ongegrond als je steun krijgt en hoop en vertrouwen houdt. Dan is het goed je gedragen te weten. Door mensen om je heen en door de Eeuwige.
Hoop is een uitstekende reisgenoot, die aanwezig is in de kleine momenten van barmhartigheid en het belang van mensen om je heen. Zoals mijn vrouw Sanne en mijn dochter Floortje, zoals Janneke, zoals de aanwezige kerkgangers, de vrijwilligers van de kerk, zoals iedereen die op iedere mogelijke wijze zich inzet voor een familie die onze steun verdient.
Eric van den Berg
