Drie jaar geleden kreeg het pand van r.-k. spiritueel centrum De Boskant een nieuwe bestemming. De Blauwe Zusters kwamen er. Sinds ze daar zijn krijgen ze veel meer aanloop dan op hun vorige plek, in Kijkduin. ‘Wij zien God in de noden van de bezoekers.’
De kapel van de Blauwe Zusters aan de Fluwelen Burgwal is vier dagen per week geopend. Alle straatgeluiden zijn verdwenen zodra je over de drempel de kapel binnenstapt. Er zitten een paar mensen in de banken, iemand knikt me vriendelijk toe. Geen zuster te bekennen, maar na een app-je aan zuster Nadia, de overste van de gemeenschap, word ik opgehaald. Zij maakt haar afspraken liefst via whatsapp: ‘Als je met jongeren wilt werken kun je niet zonder whatsapp en andere sociale media.’
Geen speelgoed
Sinds drie jaar wonen de Dienaressen van de Heer en de Maagd van Matará – in de volksmond ‘Blauwe Zusters’ genoemd – op deze plek, waar voorheen spiritueel centrum De Boskant zat. Zuster Nadia vertelt wat die verhuizing hen gebracht heeft: ‘Op onze vorige woonplek in Kijkduin woonden we tussen ouderen, waardoor we minder aanloop hadden. Hier zitten we midden in de stad en komen er veel meer mensen. We hebben aanloop van daklozen, van immigranten, van mensen die een gesprek willen of hulp nodig hebben. Iedereen kan zo binnenlopen, want de deur naar de kapel staat uitnodigend open. We kunnen helpen of de weg wijzen naar instanties die hulp kunnen bieden. Het eerste uur van de dag bidden we samen. Zo krijgen wij de kracht God te vinden in de mensen die we hier ontmoeten. En wekelijks praten wij met elkaar om uit te wisselen wat er is gebeurd, want elke dag is een avontuur. Van al die ontmoetingen leren we iedere dag weer. Ik zie God in de noden van de bezoekers.’
De zusters organiseren verschillende activiteiten, ook voor kinderen. Dat is te zien aan de ruimte waar we het gesprek hebben: er staat een kast vol met speelgoed. Je kunt je bezighouden met kunst, muziek en boeken, maar daarnaast kunnen alledaagse dingen, zoals spelen met kinderen, ook een spirituele betekenis hebben: ‘Of je nou pizza’s bakt of tikkertje speelt op straat, het zijn momenten van heiliging. Het maakt niet uit wat je precies doet; het gaat om de intentie waarmee je iets doet.’
Vreugde
Zuster Nadia vertelt wat voor haar persoonlijk een keerpunt in haar leven was: ‘Toen ik 8 jaar was kregen wij op school les van zuster Maria. Ik wilde net als zij worden. Deze zuster was zowel streng als aardig. Ze leerde ons discipline. De jaren daarna ging het op en neer, soms stelde ik mijzelf de vraag of ik door God geroepen werd, maar er waren ook periodes dat ik daar niet mee bezig was. Op een bepaald moment besefte ik sterk dat God mij een keuze gaf: als ik “ja” tegen de roeping zou zeggen, zou dat vrede en vreugde van het hart zijn, maar het kruis hoort daar ook bij. Liefde is nooit gescheiden van vreugde en verdriet. De grootste vreugde is de opstanding van Jezus en die kun je niet los zien van het grootste verdriet: het lijden van Jezus. Hoe kon ik nee zeggen? Uiteindelijk ben ik op mijn 27e ingetreden. Ik heb met die stap mijn leven geofferd aan God.’
Tekst en foto door: Greet Kappers
