De doorstart van de Kruispuntgemeente is gerust wonderbaarlijk te noemen. Met tegenzin sloot de gemeente aan de Diamanthorst in 2014 de deuren van de Kruispuntkerk, om vrijwel meteen de draad weer op te pakken op een nieuwe locatie. Met succes.
‘Het kerkgebouw was een te grote jas geworden’, zegt een lid van de Kruispuntgemeenschap na afloop van de dienst. De kapel in Huize Mariahoeve aan de Hofzichtlaan is niet te vergelijken met een echte kerk, maar dat lijkt niemand te deren. ‘Dit is een jas die goed past’, herneemt de man, die anoniem wil blijven. ‘We hebben gemerkt dat we het gebouw niet nodig hebben. Als je moet kiezen tussen gebouw en gemeenschap, kies ik voor gemeenschap.’
Vijf jaar geleden liet de Algemene Kerkenraad van de Haagse protestantse kerken geen keuze aan de Kruispuntgemeente. Hun gebouw ging dicht en de gemeente werd op advies van de raad samengevoegd met de Christus Triumfatorkerk. ‘Dat viel heel slecht.’, herinnert secretaris Hans Koster zich. ‘Onze liturgie is een totaalpakket, de ouderen zijn er vertrouwd mee’, zegt het anonieme lid. ‘Zo’n hoge mate van stijlvastheid konden we van de Christus Triumfatorkerk niet verwachten.’
Barstensvol
De Kruispuntgemeente hield op te bestaan, een Afrikaanse geloofsgemeenschap nam het gebouw over en een deel van de leden vertrok inderdaad naar andere kerken. Een kleine harde kern legde zich er echter niet bij neer. ‘We lieten ons niet klein krijgen’, zegt Hans Koster. ‘We dachten: we gaan voor onszelf verder.’ Koster en enkele medestanders stampten de Stichting Kruispuntgemeenschap uit de grond, met een eigen bestuur en afhankelijk van donaties en giften. ‘We hadden geen idee waar we terecht zouden komen,’ roept voorzitter Kees Roodenburg in herinnering, ‘maar we wilden elkaar in dit stadsdeel blijven ontmoeten.’
De kapel in het verzorgingshuis bleek een geschikte ruimte. Een aanzienlijk deel van de vijftig tot zestig leden van de voormalige Kruispuntkerk sloot de nieuwe plek in de armen. Direct bij de eerste bijeenkomst al, bestuurslid Adri Fros weet het nog precies. ‘We moesten stoelen bijzetten.’ Koster: ‘De kapel zat meteen barstensvol. Veel mensen wilden de sfeer van de kerk niet kwijt.’
Icoon
Atie Roodenburg, echtgenote van de voorzitter, karakteriseert die sfeer als ‘misschien wat hechter’ dan in de Kruispuntkerk van weleer. ‘Het gemeenschappelijke, het plezier. Ze missen je als je niet komt.’ Eigenlijk is er maar één echt verschil met vroeger, meent bestuurslid Fros. ‘Het is kleiner.’
Bij de nieuwe geloofsgemeenschap heeft zich zelfs een handjevol mensen van andere kerken aangesloten. ‘Het is wat oecumenischer geworden’, meldt secretaris Koster. Dat komt vooral tot uiting in de liturgie, met onder meer katholieke elementen. Bovendien prijkt er een Roemeense icoon boven het altaar. Naast de vieringen in de kapel organiseert de Kruispuntgemeenschap gezamenlijke maaltijden, huiskamerbijeenkomsten en kloosterweekends.
‘We hebben afgeleerd te veel naar aantallen te kijken.’ zegt Hans Koster. ‘Er zijn wel meer kleine kerken.’ Er komen tegenwoordig gastvoorgangers uit de Anglicaanse en Lutherse traditie, naast gastpredikanten van de Protestantse Kerk in Nederland. Vergeleken met de vaste predikant van vroeger is dat zonder meer een verrijking, vindt Koster, die blij is dat de relatie met de Algemene Kerkenraad goed is. De voorzitter van de raad is zelfs al eens langs geweest. ‘Dit is de toekomst van de kerk’, schijnt hij gezegd te hebben.
Tekst en foto door Matthijs Termeer
