Hijme Stoffels (vader, 67, lid Kloosterkerk) en Hannah Stoffels (dochter, 33, ongebonden spiritueel) deden met 78 anderen – jong, oud, kerkelijk, niet-kerkelijk – mee met een driedaagse Pinksterpelgrimsreis van Haarlem naar Den Haag. Ze interviewen elkaar.
De tocht was onderdeel van een oud pelgrimspad naar Santiago de Compostella. De pelgrimage was een initiatief van vier predikanten: Abeltje Hoogenkamp en Herman Heijn van de Doopsgezinde Gemeente Haarlem, Margreet Klokke van de Hooglandse Kerk in Leiden en Rienk Lanooy van de Haagse Kloosterkerk. De etappes begonnen of eindigden telkens met een viering. Voor velen was het nachtje slapen in de Hooglandse Kerk een absoluut hoogtepunt.
Waarom wilde jij meedoen aan deze pelgrimage?
Hijme: ‘Toen ik de folder eind vorig jaar onder ogen kreeg, was ik direct enthousiast. Wel moest ik als 50-plusser een 50-minner zoeken om mee te lopen. Een oproep van mij op facebook leverde binnen het uur twee hits op: dochter Hannah en reli-journaliste Nynke Sietsma. Ik houd van wandelen en ik wilde ontdekken wat een pelgrimage aan extra’s zou bieden. Verder had ik eigenlijk geen idee wat mij te wachten stond.’
Hannah: ‘Ik ben actief in het spirituele circuit met meditatiecursussen en yoga-retreats. Maar nu wilde ik graag wat meer doen met de religieuze achtergrond die ik van thuis heb meegekregen. Ik vind de Kloosterkerk een fijne kerk. En het leek me leuk om een paar dagen met mijn vader op te trekken.’
Is zo’n pelgrimage meer dan een gewone driedaagse wandeling?
Hannah: ‘Ja, je loopt namelijk in de voetsporen van andere pelgrims die deze route hebben gelopen. Ik vond met name de combinatie van een wandeling gevolgd door een kerkdienst erg bijzonder. Zo kwamen we op zondagmiddag na de tweede lange wandeltocht aan in de prachtige Hooglandse kerk. Ik was moe, ik had pijntjes en ik was heel ontvankelijk. En omdat we met blote voeten in de kerk zaten, kon ik de dienst “lijfelijker” ervaren dan anders. Toen Margreet Klokke preekte over haar eigen pelgrimstocht, en dat verhaal verbond met Petrus in de storm op het water, leek het net alsof wij als groep zelf onderdeel van het bijbelverhaal werden. Haar preek gaf ons bemoediging voor de laatste dag; bemoediging die ik goed kon gebruiken. Ze zei: “Alleen wat boven jezelf uitstijgt, kan je dragen en persoonlijke stevigheid geven, dat is wat er op deze dag gevierd wordt. En wie weet ervaar je daar ook iets van, tijdens deze Pinksterpelgrimstocht. Dat je de weg gaat van ik, naar Gij en wij. En je zo opnieuw grond onder de voeten krijgt, en de wind in je rug.”’
DIE SCHELP LAG DAAR OP MIJ TE WACHTEN
Hijme: ‘In mei maakte ik in mijn eentje een driedaagse wandeling door het merengebied van de Eifel. Dat was geweldig. Toch bood deze pelgrimage zoveel meer. Zoals de gesprekken met mede-pelgrims, het samen op weg zijn door weer en wind en de goede zorgen van talloze vrijwilligers onderweg. Ik heb genoten van de telkens plotseling opduikende Haarlemse predikanten, die zorgden voor een opbeurend woord, een blaarpleister of, zo nodig, een ritje in de bezemwagen. Bij de dagelijkse vieringen raakte ik ontroerd door de woorden en de pelgrimsliederen en tijdens het wandelen ontdekte ik een verhoogde opmerkzaamheid voor wie en wat er op mijn pad kwam. Dominee Herman Heijn noemde dat in de uitzwaaidienst op zaterdagochtend: “kijken met de voeten”. Merkwaardig hoogtepunt was voor mij de vondst van een metalen Jacobsschelp (symbool van de pelgrimage naar Santiago) midden in een Wassenaars bos. Die schelp lag daar als het ware op mij te wachten.’
Als er volgend jaar weer een Pinksterpelgrimsreis georganiseerd wordt, doen jullie dan mee?
Beiden: ‘Zeker weten!’
Tekst: Hijme en Hannah Stoffels. Fotograaf: Hijme Stoffels.
