Jaren geleden was ik met een vriendin op vakantie in Marokko. Wij gaan vaker samen op reis en hebben een ‘strategie’ uitgevonden om iets van de cultuur op te snuiven en diep in onszelf op te nemen. We noemen dat ‘stoepjes zitten’: ergens langdurig gaan zitten en maar rondkijken, proeven, ruiken, voelen.
Dat stoepjes zitten kan natuurlijk ook in een koffietentje. De jonge eigenaar had Arabische muziek opstaan. Dát kwam bij mij binnen. Ik zakte weg in een meditatieve toestand, een gevoel van diepe rust kwam over me. Ik ben naar de jongen toegelopen en heb hem gevraagd: ‘Wat is dit voor gezang? Waar kan ik dit kopen?’ Hij antwoordde in gebrekkig Engels: ‘Het zijn gezongen korangebeden. Maar begrijp je daar iets van dan?’ Ik antwoordde ‘nee’ en wees op mijn hoofd: niet hier. Vervolgens wees ik op mijn hart en knikte: ‘Maar hier wel!’
De jongen liep naar het apparaat, haalde het bandje eruit en gaf het me met een grote glimlach. Ik heb het zuinig bewaard, zowel in mijn kast als in mijn hart.
Tekst: Greet Kappers
