Greet Kappers (hoofdredacteur) loopt soms op strandwandelaars af, en knoopt dan – ongedwongen – gesprekken met ze aan. Dat levert bijzondere inzichten op. Ook over zingeving en geloof. De gesprekken schreef ze uit in interviews voor parochieblad Stella Maris. Kerk in Den Haag publiceert een reeks.
Ik ontmoet twee jonge vrouwen die gezellig op een bankje zitten te praten. Rayae Ibnolfaqir (27 jaar, 1 kindje van 3 maanden) en Safia el Mokadean (28 jaar, 3 kinderen van 4 en 2 jaar). Beiden hebben wortels in Den Haag, maar Rayae – “Ik ben een echte Haagse” – woont nu in Rotterdam en Safia– “Ik ben van oorsprong een Westlandse” – in Rijswijk.
Beiden hebben maatschappelijk werk en dienstverlening gestudeerd. Rayae geeft workshops op basisscholen in techniek, koken en natuur. Safia: “Ze heeft er aanleg voor om met kinderen te werken, het geduld dat ervoor nodig is bezit ze in ruime mate. Ze heeft een open karakter.” Die openheid zie ik bij beiden en dat maakt ons gesprek geanimeerd en warm. Rayae: “Ik draag nu een hoofddoek en ben om die reden afgewezen bij een sollicitatie, terwijl ik eerder in die organisatie gewerkt heb toen ik nog geen hoofddoek droeg. Je voelt je heel lelijk als je om die reden wordt afgewezen…”
Zakelijkheid
Safia heeft als verzuimmedewerkster op een ROC gewerkt. Ze vond het leuk, maar ook heel zakelijk. “Dat is kenmerkend voor deze tijd, die zakelijkheid. Maar wat jongeren hard nodig hebben is dat er naar hen geluisterd wordt, ècht geluisterd. Dat ontbreekt vaak. Onze samenleving is doordrenkt van zakelijkheid, regels en ik-gerichtheid.” Dat mag wel anders, vinden beiden. En eigenlijk vinden zij dat die regeltjes ook de religies teveel bepalen, waardoor mensen buitengesloten worden. Bijvoorbeeld als je homoseksueel bent. “Mensen zoeken vastigheid, maar worden afgeschrikt door regels. Daarnaast is onze westerse wereld misschien ook te luxe, we hebben het misschien tè goed. Dat maakt het gemakkelijk om te denken dat je God niet nodig hebt. Maar het is zo fijn als je je vertrouwen in God kunt leggen. Dat geeft richting aan je leven! ”
Schaterlach
Rayae zegt met hartstocht: “Ik wil mijn kinderen leren om iedereen te accepteren zoals die is: compleet met geloofsovertuiging, huidskleur, geaardheid, afkomst! We zijn allemaal gelijk, we zijn ‘brothers and sisters’.” Safia beaamt dat en voegt toe: “Ik ben in een groot gezin opgegroeid, dan leer je wel om sociaal te zijn.” Ze hebben alle twee op een katholieke lagere school gezeten en daardoor een behoorlijke kennis van het christendom. Safia zegt schaterlachend: “Ik weet er soms meer van dan mijn katholieke collega’s!” Ze verbazen zich er wel over hoe weinig niet-moslims van de Islam weten: “Hoe lang wonen we al hier? Dan zou je toch denken dat mensen inmiddels wel weten wat bijvoorbeeld de bedoeling van de Ramadan is…”
We raken het thema terrorisme even aan. “Als iemand zegt dat hij gelovig is, maar tegelijkertijd mensen doodt, dan ben je dat dus niet. We moeten elkaar niet beoordelen op onze woorden, maar op onze daden! Haat en geloof passen niet bij elkaar, dat geldt voor alle religies.”
Liefde is de kern van alles
Als ik vraag wat zij tegen onze katholieke gemeenschap willen zeggen rolt er spontaan een prachtige uitspraak uit: “Liefde is de kern van alles. Liefde voor alles en iedereen. En God is liefde. Laten we dat in gedachten houden. Laat de liefde zegevieren boven haat en vooroordelen.” Ik beaam dit van harte: we zijn drie ‘zusters’ op een bankje aan zee.
Het was een eer om met deze twee jonge vrouwen te praten en hen een heel klein beetje te leren kennen. Ze maken, alleen al door wie ze zijn, de wereld een beetje mooier. Het gesprek heeft me blij gemaakt. Ik voel me opgetild boven tweestrijd en groeiende tegenstellingen in onze samenleving. Bedankt, Safia en Rayae!
Tekst: Greet Kappers
