Marjon van der Vegt gaat regelmatig met een groepje de straat op om gratis knuffels aan te bieden. Verrassend veel mensen gaan op de uitnodiging in. ‘Gewoon even lief zijn voor elkaar.’
Ze staat midden op straat, met schijnbaar niet meer dan een kartonnen bordje met de tekst: free hugs, #spreadthelove. Ze heeft echter wel degelijk meer, namelijk charme, lef en een heleboel liefde om uit te delen. ‘Wilt u een gratis knuffel?’ vraagt ze aan willekeurige voorbijgangers. Ze spreidt haar armen uit. ‘Een free hug?’
Sommigen kijken weg of zeggen dat ze al genoeg knuffels krijgen, of ze glimlachen alleen – maar lopen door. Verrassend veel mensen reageren positief. Waarom doen ze dat, een wildvreemde omarmen en zich laten omhelzen? ‘Ik kom uit Bonaire en ik mis mijn familie zo’, antwoordt een vrouw. ‘Gewoon heerlijk toch’, zeggen anderen. ‘Dat moesten veel meer mensen doen’, reageert iemand. Marjon van der Vegt, de knuffelaarster, zegt: ‘Gewoon even lief zijn voor elkaar.’ En degene die ze net heeft geknuffeld antwoordt: ‘Oh, dat is echt nodig!’ ‘We need more love’, roept iemand.
Sommigen hoeven niet eens uitgenodigd te worden, die komen zelf naar Marjon toe: ‘Ik wil ook een knuffel!’ Opvallend is dat veel mensen, naar het bordje kijkend, hardop beamen: ja, spread the love! Daarna storten ze zich in de armen van Marjon. ‘Heerlijk, dank je wel’, zegt deze. En: ‘Zo simpel kan het zijn!’
Vier jongens die eerst vol bravoure en hoofdschuddend voorbij lopen, willen daarna alle vier alsnog een hug krijgen. Het valt op dat bleke kaaskoppen zich vaak wat ongemakkelijker voelen dan mensen wier voorouders uit een zonniger land komen. Ze gaan er ‘vol in’, zoals Marjon het omschrijft. ‘Dat zijn de lekkerste, die ook nog wat langer blijven staan.’
Tranen
Waarom doet Marjon dit? ‘Even twee seconden geen ikke ikke, even aandacht voor de naaste, warmte. Het kleine beetje dat ik kan doen, doe ik met liefde. Vorig jaar met Kerst was er een vrouw die in tranen uitbarstte. Ze zei: “Dit heb ik zó nodig vandaag.” Al hebben we alleen maar die ene bereikt, dan gaan we daar toch voor.’
Normaal staat Marjon met een groepje medeknuffelaars. Ze hebben een eigen facebook-pagina: free hugs 070. ‘We doen dit op bepaalde data: met Kerst voor mensen die helemaal geen leuke Kerst hebben. Met Valentijnsdag voor wie geen Valentijn heeft. Op Internationale Hugdag. Ook hebben we geknuffeld nadat ergens een bomaanslag was geweest. En we knuffelen tegen pestgedrag.’
Marjon vindt het wel jammer dat de gangbare aanduiding in het Engels is: free hugs. ‘Maar er is eigenlijk geen goede vertaling voor. Gratis knuffel klinkt toch anders. En de uitdrukking free hugs is bekend.’
Glimlach
Marjon doet het voor de ander, maar wordt er zelf ook blij van. ‘Als je een slecht humeur hebt, zou je juist met zo’n bordje moeten gaan staan. Je ontmoet pure positiviteit, je maakt daardoor een heleboel endorfine aan. Je ziet mensen glimlachen. Velen denken: ja doei, ik ga daar niet zomaar staan knuffelen. Maar je hebt ze toch even geraakt! Ik zoek eerst oogcontact, en dan probeer ik die ander te verleiden. De keuze ligt altijd bij hen, je moet je nooit opdringen. Mijn dag is eigenlijk al goed als ik even die glimlach krijg. Met iets kleins kun je zo iets moois bereiken. Je plant zaadjes voor de overtuiging dat er even wél aandacht is voor de ander. Je geeft vertrouwen aan je medemens. Ik vind het een eer om te mogen doen.’ Vervolgens, enigszins verbaasd: ‘Maar ik doe het eigenlijk gewoon zélf, met alleen maar dat bordje.’
Tekst en foto: Margot C. Berends
Meedoen: Free Hugs 070
