Martijn Breeman zingt een nieuw lied. Het heet ‘Uitgewist’.
Ik breng een pover in memoriam
voor alle dieren die zijn uitgestorven,
die hebben rondgezwommen of -gezworven
totdat de mens hun bruut dat recht ontnam.
De atlasbeer staat niet meer op de kaart,
de Balinese tijger is nu henen,
de berberleeuw en buidelwolf verdwenen,
en ook de reuzenalk bleef niet gespaard.
De mens is altijd uit op zelfgewin,
hij laat een spoor na van gedolven graven.
Nu zul je nooit een quagga meer zien draven,
een schomburgkhert of blauwbok evenmin.
Het lachen is de lachuil wel vergaan,
je hoort de falklandwolven niet meer blaffen.
De mens die moordt en plundert zonder straffen
en helpt zo heel de aarde naar de maan.
De vlag gaat halfstok voor de vlagdolfijn,
de stellerzeekoe valt diep te betreuren,
verdwenen zijn Chinese lepelsteuren,
de trekduif zal voorgoed vertrokken zijn.
De moa en de dodo hadden pech;
zij liepen snode mensen voor de voeten,
daarvoor moest ook de zeemink ernstig boeten,
en ook de laatste gouden pad is weg.
Nog altijd gaat de mens als beest tekeer.
Wie meldt zich later op dit dodengala?
Het kan de ijsbeer zijn of de koala,
de walvis of de reuzenpandabeer.
De mens gedraagt zich als een parasiet,
en volgens Darwin mag hij dan in dezen
misschien de sterkste en de slimste wezen,
helaas, de wijste is hij zeker niet.
Martijn Breeman
