Op 19-jarige leeftijd kreeg Lida Uittenbogaard-Meijdam een ernstig ongeluk. De arts die ter plaatse kwam constateerde haar dood, maar eenmaal in het ziekenhuis bleek ze toch gered te kunnen worden. Pas na ruim 35 jaar vielen voor haar de puzzelstukjes op hun plaats: ze had een nabij-de-doodervaring meegemaakt.
Na het zware ongeluk op haar negentiende lag Lida tweeënhalve week in coma en ze hield er blijvend hersenletsel aan over. Lida is in een christelijk milieu opgegroeid, maar had dat losgelaten toen ze het huis uit ging. Ze vertelt: ‘Toen ik weer bij bewustzijn kwam, besefte ik dat God “iets” moest zijn. Ik ervoer na die coma een verandering in mijn bewustzijn. Dat was het begin van een zoektocht naar de betekenis daarvan. Ik probeerde te begrijpen wat er met mij gebeurd was. Dat niet-begrijpen zette zich als een blok beton in de binnenkant van mijn bestaan vast.’
Operatie zonder verdoving
Dat ‘blok beton’ kwam in beweging toen Lida het boek Eindeloos bewustzijn van cardioloog Pim van Lommel over bijna-doodervaringen in handen kreeg: ‘Ik wist meteen dat dit het was! Dat ik na dat ongeluk een nabij-de-doodervaring (NDE) heb gehad en dat die ervaring mij heeft veranderd. Na meer dan 35 jaar kon ik het “blok beton” een plaats geven.’ Gebeurtenissen die tot dan toe verborgen waren gebleven kwamen boven. Laag voor laag pelde zij af.
Zo kwam zij erachter wat het voor haar moet hebben betekend dat zij als baby in het ziekenhuis zonder verdoving een maagoperatie onderging. Artsen dachten tot begin jaren tachtig namelijk dat baby’s nog geen pijn konden voelen. Uiteindelijk begreep Lida dat die operatie als pasgeborene haar eerste nabij-de-doodervaring moet zijn geweest. Ze schreef Pim van Lommel haar verhaal, ook over het feit dat zij aan die twee NDE’s geen beeld- of geluidsherinnering heeft. Hij reageerde met een vriendelijke brief. Later in een gesprek vertelde hij haar dat bij een baby de hersenen nog te weinig ontwikkeld zijn om beelden te vormen en dat de hersenbeschadiging die zij bij het ongeluk opliep, waarschijnlijk oorzaak was van het ontbreken van beelden of geluiden.
Maar hoe weet ze of deze twee ervaringen ook daadwerkelijk nabij-de-doodervaringen zijn geweest? Lida: ‘Dat wist ik direct toen ik het boek van Pim van Lommel las. Puzzelstukjes vielen op hun plek. Het verklaart de verandering in mijn bewustzijn na het ongeluk. Ik vond materiële zaken veel minder belangrijk, wat voorheen wel anders was. Ik ben op zoek gegaan, las de Bijbel, bezocht verschillende kerken. Uiteindelijk kwam ik uit bij de twee grote geboden: “Heb God lief met heel je hart, met heel je ziel, met je hele verstand en met al je kracht en heb je naaste lief als jezelf.” Dat is mijn ijkpunt geworden, waardoor mijn leven stabiliteit heeft gekregen. Sinds ongeveer zeven jaar luister ik elke dag naar Radio Maria [een katholiek radiostation dat 24 uur per dag uitzendt, red.], naar de mis van negen uur.’
Lichtervaring
Lida: ‘Er zijn mensen die na een nabij-de-doodervaring niet graag terug willen komen in dit leven omdat het daar zo mooi was. Mij doet het heel goed om te beseffen dat ik die ervaring heb. Wat er gebeurde toen ik 19 was, was voor mij een lichtervaring. Dit in tegenstelling tot wat er gebeurde toen ik een baby was. Dat was een donkere ervaring.
Sinds twaalf jaar ben ik aangesloten bij het Netwerk Nabij-de-dood-ervaringen en ik ben contactpersoon geworden voor Zuid-Holland. Vanuit het netwerk geven we het tijdschrift Terugkeer naar levenslicht uit. Daarin zijn meer ervaringsverhalen te lezen.’
Tekst en foto: Greet Kappers
In september 2020 verscheen het boek Het geheim van Elysion, waarin dertig auteurs uit verschillende landen over de onbegrensde dimensies van het menselijk bewustzijn schrijven. Naast Van Lommel is neurochirurg Eben Alexander een van de auteurs. Van Alexander verscheen in 2012 het spraakmakende boek Na dit leven (Proof of Heaven), waarin hij zijn eigen bijna-doodervaring na een hersenvliesontsteking beschrijft. Sinds deze ervaring is Alexander overtuigd van het voortbestaan na de dood. Meer informatie: elysion.nu
