Het coronavirus doet mij terugdenken aan Nigeria, 1954. Ik was daar met een internationaal team van Morele Herbewapening [voorloper van Initiatives of Change ] en werd besmet met het toen vrij onbekende poliovirus.
Er was nog geen vaccin tegen. Ik hoorde dat de artsen aannamen dat iedereen in Nigeria als kind besmet werd met dat virus. Sommigen stierven, anderen raakten gedeeltelijk verlamd, weer anderen waren voor hun hele leven langs deze natuurlijke weg immuun voor polio, wat we nu een immuniteitsmuur noemen. Nu wordt bijna de hele wereldbevolking ingeënt tegen polio en dankzij die vaccinatie komt het bijna nergens meer voor.
Weer getroffen?
Een probleem nu: niemand weet hoe lang iemand die door het coronavirus wordt besmet, daarna immuun is. Waarschijnlijk is het maar voor een jaar. Voor zover ik weet was ik een van de twee buitenlanders die toen in 1954 in Port Harcourt polio kregen. De een, een katholieke priester overleed, de ander, ik, overleefde het, maar bleef minder valide omdat mijn beide benen gedeeltelijk verlamd raakten. Daardoor houdt het coronavirus mij extra bezig.
Zal ik, 66 jaar later, weer getroffen worden door een virus waar nog geen vaccin voor bestaat? In 1954 was ik 25, een uitzondering om op die leeftijd polio te krijgen. Anno 2020 ben ik 91 jaar oud en behoor ik tot de risicogroep. Maar ik lig er niet wakker van. Ik beschouw het meer als een wonder dat ik ondanks mijn handicap gezond en wel 91 ben geworden en ik reken er een beetje op dat er een moment komt dat ik door een virus of een andere oorzaak kom te overlijden. Ik hoop in elk geval dat als iemand van mijn familie iets overkomt, ik eerder aan de beurt zal zijn dan mijn twee kinderen en vier kleinkinderen.
Pas begonnen
Nu heeft de plaag van het coronavirus een ongelofelijk stempel op de hele wereld gedrukt. Sinds de tweede Wereldoorlog is zoiets niet meer gebeurd. Toen gingen veel dingen zoals kerkdiensten door, nu zijn alle bijeenkomsten verboden. We luisteren naar experts, de regering baseert haar beleid hierop en roept ons op dat ook te doen, maar de experts geven aan zelf ook zoekende te zijn.
Deze situatie dwingt ons opnieuw na te denken hoe onze maatschappij in elkaar zit, wat voldoet en wat we anders moeten aanpakken. Dat proces is nog maar net begonnen, maar we moeten er mee doorgaan totdat we iets nieuws gevonden hebben. De kerken zeggen dat we met elkaar meer moeten bidden. Anderen vertrouwen meer op eigen verstand, meditatie, intuïtie. Dat zal allemaal nodig zijn. Maar we zullen vooral ook veel beter moeten leren luisteren. Naar elkaar, naar wat God en ons geweten ons te zeggen hebben. Wat kan ik doen vandaag om de maatschappij een stukje in de goede richting te duwen, anderen te ondersteunen en te helpen, alleen of waar mogelijk samen met anderen? Een nieuw tijdperk ligt voor ons. Wat zal het worden? Wat kan ik eraan doen?
Tekst: Aad Burger
Aad Burger is betrokken bij Initiatives of Change Nederland waar deze en meer overdenkingen over het coronavirus te lezen zijn.
Achter de corona-cijfers van het aantal overleden, besmette of genezen mensen, gaan verdriet, verwarring en soms vreugde schuil. Het is een tijd van hoop en wanhoop. Kerk in Den Haag bericht daarover. Wie wil, kan meeleven, actie ondernemen of gewoon iemand een hart onder de riem steken. Tekenen van solidariteit.
