Frank is dakloos. Voor hem is deze tijd nog zwaarder dan voorheen. De opvang vanuit de gemeente in hotels zorgt even voor voorlichting. Tot hij slaags raakt met een groepje dronken overlastgevers.
Maart 2020. Hoelang staat hij nu al op de wachtlijst voor de nachtopvang? Hij is zijn besef van tijd behoorlijk kwijt. Elke dag alleen maar bezig om aan eten te komen en aan een slaapplaats voor de nacht. Gelukkig kan hij wel terecht in de dagopvang. Daar is warmte, koffie en een boterham. En daarna ’s avonds naar de soepbus. Een of twee bekertjes soep, vier boterhammen, fruit en koffie. Daar moet Frank het mee doen tot de volgende ochtend.
Er gaat een gerucht dat de dagopvang dichtgaat. ‘Wegens corona’, hoort hij zeggen. Mensen moeten thuisblijven en afstand houden. Vanwege de epidemie, maar ook vanwege de ijskoude nachten, komt er wel extra nachtopvang. Frank twijfelt. Hij kent ze, die slaapzalen met 8, 12 of 16 man, in stapelbedden, dicht bij elkaar. Dat lijkt gevaarlijker dan zijn tentje in het bos, maar ja: een warm bed…!
Een warm bed
Frank wordt uit zijn twijfels verlost door de gemeente. Alle daklozen worden ondergebracht in hotels, in een- of tweepersoonskamers. Elke nacht een warm bed, drie maaltijden per dag, geen zorgen voor de komende nacht, héérlijk! Zijn kamergenoot kent hij niet, die spreekt een andere taal. Maar dat geeft niet. Je leeft je eigen leven.
Na een paar nachten voelt Frank de energie terugkomen die uit hem is weggevloeid. Hij begint zelfs over zijn toekomst na te denken. Maar de rust wordt verstoord door een paar andere gasten waar iedereen last van heeft. Ze hebben overal lak aan, zuipen veel te veel, houden geen afstand en zorgen voor veel overlast, ook buiten. En dan zijn er nog een paar mensen met psychiatrische problemen, die soms heel raar doen tegen hotelgenoten of voorbijgangers. Frank ziet dat de ‘overlast door daklozen’ de lokale media haalt. Als hij naar buiten gaat, voelt hij de argwanende en soms agressieve blikken. Daar begon hij als dakloze aan te wennen, maar het voelt erg oneerlijk. Zijn ergernis neemt toe.
Rake klappen
Dan barst de bom. Als het groepje dronken gasten de gang blokkeert en ze zelfs beginnen te duwen en te trekken, deelt hij een paar rake klappen uit. Het gevolg: het hele groepje wordt geschorst, maar Frank ook! Wegens ‘ontoelaatbaar gedrag’. Er blijkt geen beroep mogelijk. Je komt er gewoon niet meer in.
Zo staat Frank weer op straat. Maar hoe anders is het nu! De dagopvang is dicht en ook de bibliotheek en andere pleisterplaatsen. Hij kan zelfs nergens meer naar de wc of zijn handen wassen, terwijl overal staat aangeplakt dat dat moet. Ook de soepbus rijdt niet meer, ‘omdat iedereen in de opvang is’. Het Straatpastoraat op vrijdag is ook dicht, al delen ze nog wel maaltijden uit aan mensen die op straat zijn. En enkele christelijke groepen doen dat op andere dagen op de plek van de soepbus. Maar Frank vindt het daar eng. Er zijn toch nog wel zo’n vijftig mensen en ze houden veel te weinig afstand van elkaar. ‘Ik heb wel grotere zorgen dan corona’, zegt iemand tegen hem.
Omdat hij nog steeds wacht op zijn daklozenuitkering, ziet Frank maar twee mogelijkheden: bedelen of stelen. Hij wil het allebei niet, maar bedelen zit er sowieso niet in met die akelig lege straten. ‘Dan maar hopen dat de gemeente en de opvangorganisaties toch nog weer met een oplossing komen voor de mensen die nog op straat zijn’, denkt Frank.
Tot zolang moet hij zelf zien te overleven.
Tekst en foto: Klaas Koffeman, straatpastor
Straatpastor Klaas Koffeman: ‘We moeten van de overheid zoveel mogelijk thuisblijven. Maar hoe doe je dat als je dakloos bent? Op advies van de GGD zijn de daklozen uit de grootschalige nachtopvang ondergebracht in hotelkamers, 24-uurs opvang dus. De gemeentelijke afdeling Maatschappelijke Opvang (onder verantwoordelijkheid van wethouder Bert van Alphen) verdient een groot compliment voor deze omvangrijke operatie. Dak- en thuislozen behoren, ook qua gezondheid, tot de meest kwetsbare groepen in deze coronatijd. Niet alles kan voor iedereen worden geregeld, maar de gemeente, de opvanginstellingen en organisaties als de onze, blijven zoeken naar oplossingen voor de nog resterende problemen. Hopelijk wordt volgehouden, ook als het langer gaat duren. Wie weet komen daar nog leerzame en inspirerende ervaringen uit voort voor daarna.’ Info: straatpastoraatdenhaag.nl
