Onheil
Een boosaardig virus waart door ’t land en lijkt de samenleving lam te slaan.
Gillend vliegen prooibeluste gele wagens door de straten af en aan.
Plastic mummies voeren bleke brokken wanhoop af, verpakt in cellofaan,
naar het zwaarbeproefde slagveld van ‘de dans ontspringen’ of ‘ten onder gaan’.
Ernstig blikkend zegt ons landsbestuur: ‘Blijf thuis, houd afstand en vermijd bezoek!’
Op tv herkauwen nieuws- en praatprogramma’s steeds dezelfde ouwe koek
en ze strooien glazenbolverhalen in de een of and’re invalshoek.
Dus ik trek me maar terug in mijn gedachten, kijk een film of lees een boek.
Ik wil in deze enge, donk’re tijden
de grote boze buitenwereld mijden.
De boodschappen, die doe ik op een draf,
maar liever liet ik ze nu thuis bezorgen,
alwaar we veilig zitten en geborgen,
al komen soms de muren op me af.
En het grote tandwiel dat om Mammons as heen draait, loopt knarsend vast en zwijgt.
Het is nu Asklepios’ gevolg dat alle aandacht en waardering krijgt.
Artsen vechten zonder rust, terwijl de Dood al hoestend in hun nekken hijgt.
Hoe voorkom je, als dit langer duurt, dat het moreel daalt en de wanhoop stijgt?
Dit vermaledijde virus eist dat iedereen voorlopig binnen blijft.
Wie die regel aan zijn laarsje lapt, die loopt de kans te worden ingelijfd
tot een exorcist in labjas met een toverdrank het kwaad voorgoed verdrijft,
naar ons collectief geheugen, waar het tot de eeuwigheid aan toe beklijft.
Maar de natuur kan even ademhalen.
Je zag de maan nog nooit zo helder stralen.
De ganzen vliegen veilig op Schiphol.
Er worden minder egels doodgereden.
Er worden minder slakken platgetreden.
Dus Moeder Aarde smeekt ons: hou dit vol!
Tekst, muziek en opname: Martijn Breeman
