Parochie Maria Sterre der Zee huurde een vliegtuig en reisde met 160 pelgrims naar Lourdes. Drie bedevaartgangers vertellen wat hun ervaringen zo bijzonder maakte.
Mervin Livingstone (57), kerk: H. Willibrord
‘Ik was nooit van plan om naar Lourdes te gaan. Ik was er zelfs huiverig voor, want ik reis nooit in grote groepen. Mijn vriend en een diaken van de parochie hebben me overtuigd om toch te gaan. Het bleek een goede keuze. Ik zat de laatste tijd in een dip, maar in Lourdes werd ik diep van binnen blij. Het was net alsof ik daar hoorde te zijn.
Op een middag stond ik met iemand te praten, toen me ineens werd gevraagd of ik tijdens de internationale processie het kruisbeeld wilde dragen. Ik kon het haast niet geloven, ik ben heus geen voorbeeldige gelovige. Maar ik heb het gedaan voor mijn parochie. Ik liep voorop met het kruisbeeld en ik zag een zee van mensen achter me aan komen. Diezelfde avond liepen we ook mee tijdens de lichtprocessie met kaarsjes, dat was een hoogtepunt. Ik had het gevoel dat we iets goeds tegemoet liepen.’
Anouk Rotteveel (27), kerk: H. Antonius Abt
‘Overdag kun je bij de Lourdesgrot de mensen niet tellen, zo druk is het er. Maar wij zijn met een groepje jongeren om half twaalf ’s avonds naar de grot gegaan. Er was bijna niemand, we zijn op de bankjes gaan zitten voor het Mariabeeld. We konden daar in alle rust bidden, kaarsjes opsteken en nadenken. Ik ben een nuchter mens, maar dat was een bijzonder moment.
Ik hoopte in Lourdes wat rust te vinden. Dat is niet helemaal gelukt, maar toch merk ik wel een verandering. In Lourdes voel je je veilig, het is er vredig. En dat we samen als parochianen op reis waren, heeft ons als groep veel gebracht. Zo hebben we de grote kruisweg gelopen, terwijl een van de jongeren uit onze groep in een rolstoel zat. We hebben haar helemaal mee naar boven genomen en dat was best zwaar, we moesten echt duwen en trekken. Maar het is gelukt.’
Georgette Heijstek (69), kerk: H. Willibrord
‘In eerste instantie vond ik het gewoon gezellig om met een groep uit de kerk naar Lourdes te gaan. Maar uiteindelijk heeft het meer met me gedaan dan ik had verwacht. Ik ging met een gigantisch vol hoofd op reis. En dan kom je daar in die prachtige Pyreneeën terecht, waar al die bronriviertjes stromen, ik heb zelfs nog met blote voeten in het water van de Gave gestaan.
Dat je met zoveel gelijkgestemde zielen op zo’n plek bent, is bijzonder. Mensen hadden van tevoren tegen me gezegd: ‘Al die commercie daar, dat is toch niks’. Maar ach, die paar beeldjes die ze daar verkopen, wat maakt het uit. Lourdes bracht me ontspanning. Wat veel indruk maakte was een uitstapje naar Cité Saint-Pierre, een onthaalcentrum voor de armen en mensen in nood. De mis die we daar hadden was indrukwekkend. Terug naar de basis, voor mijn gevoel. We zaten in de buitenlucht, af en toe hoorde je een ezel balken. Ik kan me voorstellen dat mensen steun, warmte en kracht vinden in Lourdes, en dat die plek je sterkt.’
