Veel mensen lappen de RIVM-maatregelen aan hun laars. Maar dat geldt niet voor het katholieke volksdeel. De bisschoppen hebben hun beste beentje voorgezet om met aanvullende maatregelen te komen, zodat de brave gelovigen elkaar niet kunnen besmetten. Waar het RIVM – of lees: het kabinet – nog weleens het verwijt krijgt tegenstrijdige regels uit te vaardigen, is in de Rooms-Katholieke Kerk bepaald het tegenovergestelde aan de hand. Het RIVM kan er nog een puntje aan zuigen!
Wat te denken van de bisschoppelijke oekaze dat de gelovigen hun lichaam niet mogen aanraken bij het slaan van een kruisje? De achterliggende reden is wazig. Maar het voelt alsof we zijn gedegradeerd tot wandelende virussen. In gedachten zie ik dat afgebeeld in een komische strip.
Je kunt van katholieken zeggen wat je wilt, maar gevoel voor humor hebben ze wel. Zo verscheen een tijd geleden een Haagse aanvulling op de bisschoppelijke maatregelen. Er werd uitgebreid uitgelegd hoe microvezeldoekjes werken. Kennelijk ging men ervan uit dat dit hoogstandje van technologische vernieuwing geheel onbekend is bij de katholieke gelovigen. Met dit wonderdoekje worden de coördinatoren en kosters geacht de kerkbanken waar parochianen gezeten hebben, schoon te maken. Daarbij stuurde men een gedetailleerde beschrijving over hoe de kerkvloeren te soppen, namelijk met gebruikmaking van twee emmers: eentje voor schoon water en eentje voor vuil water. Voorzichtigheidshalve werd verordonneerd dat de mop of dweil in de vuilwater-emmer uitgewrongen diende te worden. ’t Is maar dat je het weet…
Je kunt je afvragen wat een bestuur en pastoraal team drijft om dit soort verregaande, gedetailleerde aanwijzingen te geven. Enerzijds is dit de cultuur van de katholieke kerk: iemand ‘van boven’ vertelt tot in detail wat er moet gebeuren en hoe. Anderzijds is het laatste wat je wilt dat je parochianen besmet raken, laat staan dat een kerk een brandhaard van besmetting wordt. Het treurige is echter wel dat er door de overkill aan regels een nogal simpel, stupide beeld van de gemiddelde parochiaan wordt opgeroepen.
Ik heb heimwee naar de eerste maanden van de crisis, toen de kerk op zondag een uur open was. Er was geen viering, maar je kon in alle rust in een stille kerk tot jezelf komen. Zonder blauwe hesjes die je je plaats moesten wijzen, zonder ontsmettende gel. Zonder gedoe. Je hoefde je van tevoren niet aan te melden en kon dus ook niet weggestuurd worden als je onaangemeld de kerk in wilde.
Het ziet er niet naar uit dat er op korte termijn een vaccin komt, dus de blauwe hesjes, ontsmettingsmiddelen en microvezeldoekjes zullen nog wel even blijven. Maar aanmelden hoeft gelukkig niet meer en kerkkoren kunnen – letterlijk – mondjesmaat weer aan de slag.
Ik houd er niet van om de kerk in deze crisisperiode als een ‘uitdaging’ of ‘nieuwe kans’ te zien. Het zijn eufemismen die een vaak nare werkelijkheid moeten verbloemen. Maar de ervaring om in een lege kerk stil aanwezig te kunnen zijn, was heilzaam. Ik ga voor een op zondag opengestelde kerk, zonder blauwe hesjes!
Tekst en foto: Greet Kappers
Lees hier verder over de anderhalvemeterkerk: heilzame ervaring.
