Voor Marwa Ali is De Paardenberg uitgegroeid tot een moderne herberg. Het buurt-en-kerkhuis in Transvaal is voor de 30-jarige Egyptische een baken in de woelige zeeën van inburgering, het verwerken van een scheiding en het vertrouwd raken met een nieuw land.
Twee jaar geleden verruilde Marwa Ali het Egyptische Caïro voor Den Haag voor een huwelijk met haar neef. Maar ze scheidde van hem en zonder familie of vrienden was ze op zichzelf aangewezen in een vreemde stad. Een kennis wees haar op het Wereldhuis, het informatiecentrum voor ongedocumenteerden, waar ze geholpen werd met haar verblijfsvergunning. In hetzelfde pand – de indrukwekkende voormalige Julianakerk – is De Paardenberg gevestigd en van het een kwam het ander.
Fietsles
Inmiddels geeft Marwa als vrijwilligster elke maandag fietsles aan de ‘klanten’ van het buurt-en-kerkhuis, onder wie een 65-jarige vrouw die van haar kinderen ‘moet’ leren fietsen. Op donderdag helpt ze met het uitdelen van de pakketten van de Voedselbank in De Paardenberg en op verschillende momenten is ze aanwezig om allerlei informatie te vertalen voor Arabischtaligen. Daarnaast zit ze er vaak te studeren voor haar inburgeringsexamen, waarvoor ze de Nederlandse taal en gewoonten onder de knie moet krijgen. ‘Hier is mijn familie. Ik voel dat. De mensen zijn echt aardig. Ik kom hier vaak als ik moe ben of nergens zin in heb. Dan kom ik een beetje praten en voel ik me blij en beter.’
Marwa fietst wat af op haar omafiets-met-fietstassen. Verdwalen doet ze nooit. ‘Iedereen op straat komt je helpen. In mijn land had ik dat niet. Hier komen mensen echt naar me toe.’ In Egypte werd haar bestaan beheerst door haar ouders en door mannen. Hier durft ze voorzichtig te denken aan een opleiding, een toekomst, een leven in vrijheid. ‘Ik kan hier gewoon lopen, praten, lachen, ik heb vriendinnen. Dat had ik daar niet.’
Matthijs Termeer
