Door de coronacrisis kwam het zorgpersoneel volop in de schijnwerpers te staan. Verpleegkundige Hedwig Lörx deelt haar ervaringen.
Er was applaus, er waren foto’s van uitgeputte verpleegkundigen met de afdruk van het mondmasker nog zichtbaar in hun gezicht, er waren veel dubbele diensten, er was bezorgdheid over hun eigen gezondheid en machteloosheid over zoveel mensen die ondanks alle inspanningen toch overleden. Toch wil Hedwig Lörx, verpleegkundige in een verpleeghuis, absoluut niet te boek staan als een engel die alleen maar geeft. Werken in de zorg is voor haar een wederkerig proces.
Wat drijft je om als verpleegkundige te werken?
‘Ik noem het liever: wat haal ik en wat breng ik. Ik denk dat alles wat in mij is, het best tot uiting komt in het decor van de zorg. Ik breng mijn expertise in, mijn kwaliteiten, mijn skills. Door mijn ervaring en kennis voel ik mij er als een vis in het water; ik ben dankbaar dat ik ten volle mag schijnen. Het is zo dat ik eigenlijk de cliënten moet bedanken, in plaats van andersom. Als ik er mag zijn en mijn zijn wordt erkend, dan is dat het mooiste wat zij weer aan mij kunnen teruggeven. Het is echt niet alleen maar nobel om dit werk te doen.Het is een wederzijdse energie tussen de cliënten en mij, zeker ook in samenwerking met de collega’s uit andere disciplines.’
Wat zie jij momenteel gebeuren in de zorg?
‘Bij de eerste golf was er veel onzekerheid en onveiligheid. Nu is er meer vertrouwen, maar nog steeds veel meer werk dan normaal en dat doen we met dezelfde collega’s als voorheen. Bovendien vallen er meer mensen uit, doordat ze zelf ziek worden of in quarantaine moeten. Ik heb me een beetje verbaasd over het handengeklap. Op zich een mooie waardering en dat is goed, want ieder mens moet naar waarde worden geschat, maar het voelde ook als een communicatief appel: ga door, ga door. Ik zou het in deze fase willen omdraaien. Ik zou graag de gezondheidszorg willen laten klappen voor alle mensen die zich aan de regels houden!
Wat me blij maakt, is dat we met de collega’s van het verpleeghuis hebben meegedaan aan de Jerusalema challenge.’ Dit is een dans die als flashmob de hele wereld is overgegaan in het kader van hoop en verbinding. ‘Uiteindelijk werd het afgelast omdat we met tien man buiten zouden staan. Maar het instuderen gaf veel plezier en saamhorigheid.’
Hoe blijf je zelf overeind in deze tijd?
‘Ik weet waar ik moet begrenzen om in balans te blijven, anders heeft niemand wat aan me. Ik ben ervan overtuigd dat als ik mijn naaste liefheb als mijzelf, ik ook een verantwoordelijkheid heb voor mijn eigen zelfzorg. Als ik daar bewust mee omga, blijf ik in balans en heb ik de juiste veerkracht om voor een ander te zorgen. Goddank en menslief komen dan samen, dat is toch gaaf!’
Jolly van der Velden
