Waken – hoe lang moet het duren? Een nacht? In het najaar kwam een groep wekelijks een uurtje op zondag bij elkaar om aandacht te vragen voor gevluchte kinderen die in Zuid-Europa verblijven. ‘We geven niet op.’
‘Wij willen de wakende ogen van God zijn.’ Op het plein voor de grondwetbank in het stadscentrum staat deze zondagmiddag een groepje waakzame Hagenaars. Ze trekken zich het lot aan van de kind-vluchtelingen in Zuid-Europa en volgen de actualiteit hierover op de voet. Net als in Amsterdam en Rotterdam kwamen ook in Den Haag de afgelopen tijd wekelijks betrokken burgers bij elkaar. Nu is het de laatste wake.
Geroutineerde toewijding
‘Wij voelen ons kwetsbaar en machteloos bij de aanblik van de wereld die dit probleem niet aanpakt. Toch willen we als kerken blijven waken omwille van de vluchtelingenkinderen die we niet opvangen’, zegt Ad van der Helm, voorzitter van de Haagse Gemeenschap van Kerken, die de wake organiseert. De aanwezigen luisteren roerloos. Ze staan in een halve cirkel, de ogen gericht op kleine kaarsjes die op de grond staan. Een enkele voorbijganger blijft nieuwsgierig toekijken. Een paar rondscharrelende stadsduiven maken het tafereel compleet. De groep straalt een indruk uit van geroutineerde toewijding.
Er wordt een bekend lied aangeheven. ‘Ubi caritas et amor, deus ibi est: waar vrede en liefde heersen, daar is God.’ Zachte, heldere klanken klinken tegen de muren van de Tweede Kamer. Van der Helm herinnert eraan dat een maand eerder aan de Kamer een petitie is aangeboden om vijfhonderd gevluchte kinderen naar Nederland te halen. ‘We geven niet op’, zegt hij.
Uit de groep wordt een toepasselijk gedicht aangereikt.
‘Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij
zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.
Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase…’
Er komen nog een paar nieuwe deelnemers aanlopen, maar na een half uurtje is het toch echt tijd om de zaak op te breken. De deelnemers, die elkaar allemaal lijken te kennen, praten nog even bij. Samen waken geeft een band, ook al is er nog geen begin van een politieke doorbraak van het vluchtelingenprobleem te zien. De mensen die hier zijn samengekomen, weten niet van wijken. Ze blijven kloppen op de poorten van de macht.
Jan Goossensen
