Hoe slaan Hagenaars zich door de lockdown heen? Buurtpastor Bettelies Westerbeek en vrijwilligers van Geloven in Moerwijk gaan onvermoeid door met het verlenen van noodhulp en geestelijke bijstand. ‘Het evangelie, dat brengen we aan elkaar.’
‘Het is hier hard werken om gelukkig te zijn, vooral in coronatijd. Maar we doen het samen, dat scheelt een hoop.’ Aan het woord is Bettelies Westerbeek, buurtpastor van Geloven in Moerwijk. Geen geloofsgemeenschap in de traditionele zin van het woord, want als Westerbeek het over ‘wij’ en ‘ons’ heeft, mikt ze op de halve populatie van dit verarmde stadsdeel. Moslims, hindoes, mensen die zich godverlaten voelen, en ja, ook christenen. ‘Het evangelie, dat brengen we aan elkaar. Met noodhulp en geestelijke bijstand.’ Westerbeek is de spin in een groot web van vrijwilligers, die hiervoor allerlei activiteiten opzetten. Ook tijdens de lockdown.
Genereus
Zo is het gebouw van de Marcuskerk uitdeelpunt van de voedselbank. Anders dan bij reguliere uitgiftepunten, krijgen hier ook de wijkbewoners eten mee die daar officieel geen recht op hebben. Bijvoorbeeld omdat ze net een euro te veel verdienen of zonder verblijfspapieren zitten. Ook de nieuwe weggeefwinkel is een ‘redder in nood’. Westerbeek:
‘Het is mooi om te zien dat mensen niet alleen naar de voedselbank of winkel komen om te halen, maar vooral ook om te brengen. De coronacrisis heeft ons vrijgeviger gemaakt. Een antikraakvereniging gaf ons een winkelpand cadeau, dat we meteen konden vullen met gratis spullen van een noodlijdende webshop. Júíst Moerwijkers die het krap hebben, komen hier hun huisraad brengen. Echt niet omdat ze nu hun huis opgeruimd hebben. Het is voor hen van levensbelang om iets van zichzelf weg te geven. Genereus zijn geeft een rijk gevoel.’ De missionaire club HECHT uit Leidschenveen-Ypenburg zorgde voor tientallen kerstpakketten, die ze met Geloven in Moerwijk rondbracht.
Eigen risico
Westerbeek signaleert geestelijke nood als het gaat om rouwverwerking: ‘Veel mensen die al langer geleden dierbaren verloren hebben, vinden nu pas innerlijke ruimte om die verliezen een plek te geven.’ Even verstikkend, merkt de buurtpastor, blijken gevoelens van wantrouwen, angst en woede ten opzichte van de overheid. ‘Veel wijkbewoners voelen zich constant genaaid door het rijk of de gemeente. Je moest eens weten hoeveel ouders voor fraudeur worden aangezien door ambtenaren, alleen maar omdat ze vragen hun sociale grondrechten te respecteren. Een uitkering, toeslag, een gezonde woning. Dat blijven rechten!’ Westerbeek is geëmotioneerd.
Als de overheid jou niet vertrouwt, waarom zou jij de overheid dan wel geloven? ‘Ik begrijp daarom wel waarom veel wijkbewoners zich identificeren met actiegroep Viruswaarheid’,zegt ze. Veel wijkbewoners wilden zich om deze en andere redenen aanvankelijk niet laten testen. ‘Er was angst dat de kosten voor een test van het eigen risico afgetrokken zouden worden. En de testlocaties waren ver weg. Je gaat niet te voet naar Bronovo als je niet met openbaar vervoer wilt reizen en zelf geen vervoer hebt.’ Westerbeek heeft het Rode Kruis bereid gevonden om de Marcuskerk als testlocatie in te richten. Er is nu meer aanloop.
Liefdesvirus
Het aantal betrokkenen bij Geloven in Moerwijk vermenigvuldigt zich sneller dan het virus. Zo is er een groeiend aantal digitale huiskerken. ‘Een contactmoment tussen tien mensen. Om lief en leed te delen, een kaarsje te branden. Het leven te verlichten, dus.’
Ook de zondagse vieringen in de Marcuskerk – ‘We nemen de coronamaatregelen goed in acht hoor’ – zijn bij steeds meer wijkbewoners in trek. ‘Daar hebben we de liturgie een beetje op aangepast. Nu is er meer ruimte om persoonlijke verhalen in te brengen. Maar het delen van het goede nieuws blijft centraal staan, want dat hebben we nodig.’
‘We hebben iemand als Omid nodig. Tien jaar lang geloofde de overheid niet in de oprechtheid van zijn christelijke geloofsovertuiging, waardoor hij al die jaren vreesde uitgezet en vervolgd te worden. Van hem leren we moed en hoop.
We hebben Rico nodig. Hij heeft het geflikt om al een jaar lang “sober” te leven, zo alcoholverslaafd als-ie ooit was. Tweemaal per week kookt hij voor honderd gezinnen. Hij leert ons zelfbeheersing. En hoop.
We hebben de mensen van Duurzaam Den Haag nodig, die ons vier uur per week om niet hielpen met, onder andere, fondsaanvragen. Zij gaven vertrouwen. En ook hoop.
Al die mensen, en nog vele anderen, creëren van die momenten waarin je God ervaart, dat aanstekelijke liefdesvirus. Dus geloven in Moerwijk, dat blijven we.’
Robert Reijns
