Heleen de Goed doet haar naam eer aan. Regelmatig voorziet ze dakloze mensen van eten en zo nodig van warme kleding, want, zegt ze: ‘Er is altijd een reden voor hun dakloosheid; ze hebben allemaal een verhaal.’ Net als Heleen zelf.
Haar leven begon niet gemakkelijk. Na haar geboorte in Oostenrijk werd Heleen direct door haar moeder afgestaan en geadopteerd door een Nederlands gezin. Na een zoektocht van vijfentwintig jaar vond ze drie jaar geleden uiteindelijk haar biologische moeder en ging bij haar op bezoek. Dat werd geen onverdeeld succes. Haar moeder wilde niet zeggen wie haar biologische vader was, maar wel kreeg Heleen te horen nog een broer te hebben. Van hem kreeg ze een paar maanden terug een telefoontje: hun moeder was overleden. Zelf wist hij pas sinds kort dat hij nog een zus had. Later begreep Heleen dat haar moeder zich er altijd voor heeft geschaamd dat ze haar kind had afgestaan. Ze was ertoe gedwongen door haar man, die haar ook mishandelde. In de omgeving werd verteld dat ze een doodgeboren kindje had gekregen. Heleen: ‘Toen ik dit allemaal wist, kon ik haar vergeven voor wat ze gedaan had.’
Dertiende maand
Heleen heeft – misschien door haar geschiedenis – compassie met mensen die geen huis of haard hebben. Zij neemt geregeld dakloze mensen mee om samen bij de McDonald’s te eten of ze koopt eten voor hen in de supermarkt. ‘Er is altijd een reden voor hun dakloosheid; ze hebben allemaal een verhaal.’ Een tijd geleden trof zij een oudere dakloze man bij de supermarkt. Hij speelde gitaar en zijn handen waren blauw van de kou. Ze vroeg hem of hij geen warme handschoenen had. De man schudde zijn hoofd, waarop Heleen zei: ‘Aan de overkant is een Zeeman, kom mee, dan gaan we daar wat warme kleren voor je kopen.’ Zo werd een halve garderobe voor hem aangeschaft. Heleen: ‘Ik had net mijn dertiende maand gekregen, dus waarom zou ik deze man niet helpen?’
Haar zoon Aron voedde Heleen alleen op; zijn Liberiaanse vader was niet betrokken bij de opvoeding. Wel houdt ze contact met hem, zodat Aron weet wie zijn vader is. Of het moeilijk is om een alleenstaande ouder te zijn? ‘Je rolt erin, zo gaat dat. Het combineren van werk en opvoeding is niet altijd gemakkelijk, maar ik had en heb collega’s die me helpen als dat nodig is.’ Op de vraag wat haar overeind houdt en helpt in lastige tijden, vertelt ze: ‘Ik ben lid van Evangeliegemeente De Deur aan de Oude Haagweg. Als je alleen leeft zonder partner is het des te belangrijker om bij een gemeenschap te horen. Ik heb er vriendinnen. We bellen veel en helpen elkaar wanneer dat nodig is. Soms bidden we voor elkaar als een van ons in moeilijkheden zit. We helpen elkaar in moeilijke tijden om te zoeken naar de honingmomenten in ons leven. Die zijn er altijd. Ik ben ook lid van het gelegenheidskoor. Met Kerst en Pasen zingen we in de vieringen black gospel. Ik word daar heel blij van. Toen ik door de coronacrisis niet meer kon sporten, ben ik online zanglessen gaan volgen. Zingen is heerlijk, het geeft rust in je hoofd en hart.’
Greet Kappers
