Julie en Kees de Groot zijn zestig jaar getrouwd. Zoals het deze maand ook hun zestigste moeder- en vaderdag zal zijn, al zegt dat laatste ze maar weinig.
‘Je moet lid worden van de jeugdvereniging van de kerk, dan zie je meisjes’, had een vriend tegen Kees (81) gezegd. En inderdaad trof hij daar de toen 18-jarige Julie (80). ‘Ze was enthousiast, spontaan en ik vond haar leuk om te zien’, vertelt Kees. Ook Julie viel voor de ‘magere maar slimme jongen’. Twee jaar later verloofden ze zich, en nog drie maanden later trouwden ze. ‘Ik bleek zwanger’, giechelt Julie. Binnen drie jaar kwamen Jeroen, Michiel en Aernout op de wereld.
Julie was nooit het type moeder dat thuis wilde blijven voor de kinderen. Ze wilde graag studeren voor lerares Nederlands, en dat deed ze ook. Ondanks dat Kees veel weg was voor zijn baan bij Shell, gaf hij haar die ruimte, zoals hij ook veel ruimte aan de kinderen kon geven. ‘Achteraf had ik meer moeten genieten van ons gezin, denk ik weleens’, zegt Julie. ‘Onzin’, stelt Kees haar gerust, ‘dat heb je heel erg gedaan.’
Eiffeltoren
Acht kleinkinderen hebben ze inmiddels, in de leeftijd tussen 18 en 30 jaar, en drie achterkleinkinderen. Hun lust en hun leven. Het hoogtepunt was het weekend in Parijs, waarin ze met de hele familie hun vijftigjarig huwelijksfeest vierden. ‘We voeren ’s avonds op de Seine, en toen de verlichting van de Eiffeltoren aanging zei Nienke, ons jongste kleinkind: opa is dit echt?’ Het was een van de laatste keren dat ze met de hele familie samen waren. Zoon Michiel overleed zes jaar later aan de gevolgen van een bloedziekte. Hij was nog maar 53 jaar oud.
De glans was er daarna af, zegt Julie. Als je bij elkaar komt, mist er iemand. ‘Maar het is ook een zoet verdriet, zoals radiomaker Frits Spits het noemt. We hebben heel veel moois met elkaar beleefd, van trekken door de Sinaïwoestijn in Egypte tot slapen in canyons.’ ‘En Michiel heeft een prachtige erfenis nagelaten’, vult Kees aan. ‘Drie geweldige kinderen, en daar genieten we enorm van.’
Hoewel het hun leven heeft getekend, zien ze het verlies van Michiel niet als het dieptepunt van hun samenzijn. ‘Dat is veel meer als je merkt dat je uit elkaar groeit, want dat gebeurt soms ook’, vertelt Julie. Bijvoorbeeld toen ze zo’n 35 jaar oud waren. Kees was veel op reis, Julie gaf les en zorgde voor de kinderen. Maar Kees constateerde op tijd dat het niet goed ging. ‘Toen namen we een hond, waardoor we tijdens het wandelen veel tijd hadden om te kletsen’, zegt Julie. ‘Bas heeft ons huwelijk gered.’
Over het fenomeen moeder- en vaderdag moeten ze lachen. Daar hebben ze niks mee, zeggen ze. ‘Ja het is leuk, al die zelfgemaakte dingen’, zegt Kees. ‘En de ontbijtjes op bed zijn natuurlijk enig’, zegt Julie. ‘Maar het is niet heel belangrijk.’
Wat is hun geheim? ‘Maak dingen niet te groot’, zegt Julie. ‘Kees is daar heel goed in.’ Hij vult aan: ‘Uitpraten en ook zeggen: hoe belangrijk is dit nu? Is dit een zaak van leven en dood, of van principes? En dan knuffel ik haar even.’ ‘Ja dat laatste is heel belangrijk’, beaamt Julie. ‘Ruziemaken, en dan weer tot elkaar komen.’
June Kromjongh
