In Napels vinden straatschoffies het prachtig om, als de trolleybus langzaam rijdt, er achterop te springen. Staande op de bumper trekken ze aan de kabels die de beugel tegen de bovenleiding houden. Geërgerde passagiers, want in een bocht springen de jongens eraf en geven een ruk aan de kabels. De beugel komt los van de bovenleiding en de bus stopt abrupt. Grote pret buiten, scheldende passagiers binnen. Zonder stroom is er immers geen kracht, geen beweging.
Dat geldt ook voor een kerk zonder Geestkracht. Zo op het oog houden we de organisatie nog overeind, maar zonder Geest geen beweging. Zoals in Jeruzalem de beweging er ook uit was toen Jezus de discipelen alleen had gelaten. Achter gesloten deuren zitten ze tussen hoop en vrees. En dan staat de Opgestane in hun midden: ‘Mijn vrede geef Ik jullie.’ Hij blijkt de Levende! Maar hoe vertaal je de grote woorden van Jezus’ leven en opstanding naar de wereld waarin je leeft? Daar komt nog eens bij dat we grote woorden, zeker religieuze woorden, zijn gaan wantrouwen.
Als je met Pinksteren daar in Jeruzalem de discipelen uit hun bol had zien gaan, hoe zou jij gereageerd hebben? Zoals mensen in de Grote Marktstraat reageren op blije evangelisten? Ongemak, distantie, wantrouwig geworden voor mensen met religieuze zekerheden. Maar bewegen we nog wel?
Onder de spanning van de belofte
Het was in Jezus’ dagen niet minder verwarrend dan tegenwoordig. Daarom zei Jezus: ‘Blijf in Jeruzalem en bid en wacht.’ Overschreeuw je onzekerheid niet, maar laat je ook niet gijzelen door pessimisme. Jezus laat zijn vrienden niet stikken! Hij wil ze aanraken met zijn liefde en vuur. De woorden die wij in onze verlegenheid, onze angst en schuchterheid niet vinden konden, die wil Hij in ons laten opwellen. Ze zullen ons gegeven worden. Zoals aan de discipelen, tot hun eigen verbazing.
Pinksteren wil zeggen: nu wordt het voor jou ook Pasen! Nu ga jij ook opstaan.
De Geest vervult ons ook met één groot verlangen, het verlangen dat de woestijn zal bloeien. Door de Geest roept de gemeente: Kom! Pinksteren is heilig ongeduld. Het komen van dat rijk van God kan niet snel genoeg gaan. Pinksteren wil zeggen dat je er (weer) zin in hebt. Je hoeft niet vast te blijven zitten in je schuld en onmacht. Je bent gedoopt! De krachtstroom van de Geest overspant je bestaan. In de gemeente mogen we elkaar aanspreken op de belofte dat alles nieuw zal worden.
Volhardend bidden
Daarom roept de gemeente tegen mensen om haar heen: ‘Kom!’ Pinksteren is de manifestatie van de overmacht van Gods genade. Zolang de Geest van Christus in ons werkt, kunnen we de wereld niet afschrijven. Het gaat ergens heen! Neem daarom een voorbeeld aan die Napolitaanse chauffeur van de trolleybus. Geen paniek als er geen beweging meer in zit. Rustig stapt hij uit en brengt het contact weer tot stand. Daarom bidden we elke zondag om het licht en de kracht van de Geest.
Rob van Essen
