In de vakantie hebben we de tijd om onze omgeving aandachtig in ons op te nemen. De redactie stelde de vraag: wat valt je op als je in alle rust om je heen kijkt? Wat trekt je aandacht en wat heeft dat jou te zeggen?
Graag loop ik met mijn fototoestel rond. Soms denk ik: hier zit een foto (in), maar ik kan hem niet vinden. Het is dan nog te druk in mijn hoofd. Ik wil te snel. Innerlijke stilte is nodig. Als ik dan de rust heb gevonden, vertraagt mijn pas. De beelden dienen zich vanzelf aan, zoals van deze fietsenrekken, zogenaamde ‘nietjes’. Ineens kreeg ik oog voor het ritme van de schaduwen, de belijning van de weg, de kleuren en… het onkruid. Zo wordt het gewone bijzonder, het lelijke mooi en een ‘nietje’ wordt een ‘welletje’. Tekst/foto: Jan van der Wolf
De paardenbloem doet hevig zijn best om de kapotte trap op te fleuren. Wat een levenskracht gaat er van de plant uit: als er maar ergens een beetje zand is te vinden, steekt ie z’n koppie op. Aandoenlijk, maar bij nadere beschouwing bijna beangstigend: zo sterk is het leven van de natuur! We kunnen asfalteren wat we willen, maar vroeg of laat komen er scheurtjes in onze netjes geasfalteerde en betegelde wereld. We kunnen het leven niet verbannen. Tekst/foto: Greet Kappers
Iedere keer wanneer ik mijn vader fotografeer, sta ik te trillen op mijn benen. Naar eigen zeggen is hij een gekweld man en ik ga inmiddels ook aardig die kant op. Het is makkelijk die gekweldheid in beeld te brengen, maar is dat eigenlijk wel het meest interessante? Een goede fotograaf legt de vinger op de zere plek en poert er flink in. Zeker, zeker. Getuigt het echter niet eerder van menselijkheid en mededogen dat eens een keertje níet te doen? Hier drinkt mijn vader koffie in mijn woonkamer, uit mijn Waldorf en Statler-mok. Het is míjn vader. Tekst/foto: Matthijs Termeer
