Sinds een half jaar is Tom Kouijzer als pastor verbonden aan de parochie De Vier Evangelisten. Na opleidingsjaren in Nieuw-Zeeland, Italië in Ierland, gevolgd door een priesterschap in Dublin, wilde hij weer terug naar Nederland. ‘In deze parochie komen mensen uit verschillende culturen samen en dat is verrijkend.’
Kouijzer is met zijn 33 jaar een zeldzaamheid in het kleiner wordende koor van priesters in de Rooms-Katholieke Kerk in ons land. Hoe kwam hij tot deze keuze? ‘Als tiener was ik al geïnteresseerd in levensvragen. Achteraf kan ik zeggen dat ik als kind al een soort godsbesef had, een bewustzijn van de aanwezigheid van God in mijn leven, al was dat nog niet met een kerk verbonden. Toen ik de eerste communie van een nichtje bijwoonde, werd ik getroffen door wat er in die viering gebeurde. Een week later bezocht ik een Byzantijnse viering en dat heeft iets in mij wakker gemaakt.’ Daarna ging hij vaker naar de kerk, werd acoliet (misdienaar) en kreeg allengs meer interesse voor de liturgie en de rol van de priester daarin. Hij trad in bij de Congregatie van de Maristen en studeerde theologie. ‘De weg van de maristen is gericht op het leven zoals Maria dat leefde: discreet op de achtergrond aanwezig op belangrijke momenten in het leven van Jezus. De congregatie is dienend aanwezig in de missie overzee en in het onderwijs. Ik heb mijn opleiding gehad in Nieuw-Zeeland, Italië en tot slot in Ierland, waar ik mijn pastorale stage liep en mijn master theologie haalde. In 2018 werd ik tot priester gewijd en benoemd in een parochie in Dublin.’
Mix van culturen
Zijn verlangen om naar Nederland terug te keren groeide, maar dat botste met het beleid van de congregatie. ‘Dat was een moeilijke tijd. Maar uiteindelijk koos ik er toch voor om terug te gaan en priester te worden in het bisdom Rotterdam. Ik koos voor dit bisdom omdat ik graag in een internationale omgeving wil werken. Die mix van culturen vind ik in Den Haag terug en in de parochie, waar ik sinds augustus 2021 als pastor ben toegevoegd aan het pastoraal team. In de Emmaüskerk bijvoorbeeld komen allerlei mensen uit verschillende culturen samen; dat is verrijkend. Naast de pastorale zorg voor parochianen willen we onderdeel zijn van de omgeving die ook multicultureel is. Zo hebben we op dinsdagen een uitdeelpunt voor noodhulp. We delen dan kleding en brood uit. Er voor anderen zijn en helpen waar dat nodig is: daar gaat het uiteindelijk om, ongeacht de achtergrond of overtuiging van de ander.’ Hij voegt er ironisch een bekend citaat aan toe dat wordt toegeschreven aan Franciscus van Assisi: ‘Desnoods vertel je Het Verhaal, maar dat moet altijd samengaan met daden.’
Onrust
Hoe is het om priester te zijn in een kerk waarvan het ledental afneemt in een periode waarin er ook maatschappelijk zoveel aan de hand is? Kouijzer: ‘In de samenleving is geen vanzelfsprekend respect meer voor ambtsdragers. Of dat nu gaat om priesters, vertegenwoordigers van de wet of hulpverleners. We zitten in een overgangstijd, de cultuur is aan het veranderen. Er is veel onrust, angst en agressie in de samenleving. Het is zoeken om hierin je weg te vinden en dat kan best spannend zijn. Maar toch blijven we mensen opzoeken, ook al weten we van tevoren niet of we welkom zijn. En soms zijn we dat niet, maar die afwijzing moeten we ook kunnen verdragen.’
De gefuseerde parochie viert op 1 januari haar tienjarig bestaan. Reden voor een feest? ‘In bescheiden mate, maar wanneer en hoe, daar zijn we nog niet uit. Alles hangt ook af van de dan geldende maatregelen. We kunnen niet in de toekomst kijken en dat geldt ook voor de toekomst van de kerk. Maar ik ben ervan overtuigd dat de Heer met de kerk op weg blijft gaan. Die belofte voedt de hoop.’
