Dit damhert brengt me tot bezinning. Het beestje huist op de Koekamp en is mij behoorlijk dicht genaderd. Daarvoor moest deze hinde een slootje achter een houten palissade overbruggen, waarvoor een soepele sprong volstond. Het vrijwillig overwinnen van een barrière, moedwillig opgeworpen tussen mens en dier, zet me aan het denken. Blijkbaar koestert dit hert een zeker vertrouwen ten opzichte van de mens, wat voor mensen onderling bepaald niet vanzelfsprekend is. Het grassprietje van een kleine gelegenheidssnack steekt uit zijn bek. Vertrouwen, nabijheid, intimiteit – het lijkt het zomaar aan te bieden. Noem het een naïef hert, ik noem het dapper.
Matthijs Termeer
