Deze week plaatsen we elke dag een korte reisimpressie op de social media. Kerk in Den Haag inspireert u graag om uw vakantiemomenten ook zo mooi vast te leggen en wenst u een geweldige reis en een behouden terugkomst!
(foto: NS beeldbank)
1
Fluitenkruid
Een paar dagen wandelen in de Achterhoek, dwars door de velden. Links en rechts slootjes, de wind in je gezicht en dan weer in je rug. Overal is beweging. Waaierige wolken. Bloeiend gras vol boterbloemen, golvend met ieder zuchtje en briesje. De meeste vreugde beleef ik aan de paden omzoomd door fluitenkruid. Het is of ik loop door een bruidssluier naar een huwelijksfeest tussen aarde en hemel. Dit is goddelijk. De Geest rent op de vleugels van de wind enthousiast heen en weer en om mij heen als een jonge hond. Geestdriftig heeft hij in no time het fluitenkruid omhoog laten schieten. Voor de zoveelste keer voel ik hoe allesomvattend maar ook ongrijpbaar God is. Overal en nergens.
Joke Kievit
(foto: Sonja Kalee Pixabay)
2
Salzburg
Tijdens mijn studiejaren ontdekte ik dat ik, door gedoopt te zijn, automatisch ingeschreven was bij de kerk. Aangezien ik open wilde staan voor God, in welke vorm Hij dan ook tot mij wilde komen, schreef ik me uit en ging op zoek.
Na enkele smaken geprobeerd te hebben, kwam ik in Salzburg terecht. Daar kon ik meezingen met het domkoor in een mis van Mozart. Ik was alt, maar ze hadden een tekort aan sopranen. Ik zong de sopraanpartij op de repetities met weglating van de hoge noten.
Die zondag, staande op het orgel, hoog boven in die volle domkerk, overkwam me de gedachte dat al die mensen daar niet waren voor aardse zaken, maar voor iets anders… Die gedachte leidde tot het overgeven van de hoge sopraannoten aan het hogere: het was alsof ik een elektrische stroom door me heen kreeg en gezongen werd.
Ik had mijn aansluiting gevonden.
Petra Slagman
(foto: Wikipedia Commons)
Kerkuil
Liefde
In de zomer was ik te gast in een gezinshuis voor mensen met een beperking. Ik werd geraakt door hun manier van samenleven: in de kleinschaligheid en veiligheid van het gezin worden bewoners gestimuleerd en ondersteund. Ik vertraagde en ging meer openstaan. Hierdoor kwam als vanzelf de Liefde naar boven. Diezelfde Liefde die ik terugzag aan de keukentafel. Het was verrassend om te ervaren dat ik door hun levenshouding ook vanzelf in de gemeenschap werd opgenomen. Die ‘omhulling’ werd ook deel van mij en ik nam die mee toen ik naar huis ging. Ik kon er nog een paar dagen mee rondlopen…
Muziek
Op reis in Marokko belanden we in een piepklein straattentje om thee te drinken. De jongen die ons bedient heeft meditatieve muziek op staan. We zitten rustig als mijn vriendin tegen me zegt: ‘Jij zakt helemaal weg.’ En inderdaad: ik ga op in de muziek. Ik loop naar de jongen toe en vraag welke muziek het is en of ik die ergens kan kopen. Het blijken gereciteerde Koranverzen te zijn. Hij vraagt verbaasd of ik het kan verstaan. Ik wijs naar mijn hoofd en schud nee, dan wijs ik naar mijn hart en knik ja. Hij haalt vervolgens het bandje uit het apparaat en geeft het me met een grote glimlach. Het is een kostbaar bezit dat ik nog steeds koester.
Greet Kappers
(foto: Hassan Nhiri via Pixabay)
Vlinder
Afgelopen zomer heb ik de ‘Walk of Wisdom’ gelopen, een wandelpad van 136 km rond Nijmegen. Wandelen vind ik heerlijk, samen met mijn man; op alleen wandelen zat altijd een angst, ik was bang voor ‘mannen in het bos’. Tot ik me bedacht dat ik dat nu maar eens achter me moest laten.
Toen ik bepakt met rugzak deze pelgrimsroute een week lang alleen ging lopen, startte ik in Nijmegen en liep langzaam de stad uit, de stilte tegemoet.
Ik zei tegen mezelf: ‘Nu begint het, hier ben je nu altijd bang voor en nu ga je het doen.’
Toen vloog er een witte vlinder voor me uit, fladderend, lichtvoetig, dansend, van blad naar bloem naar de grond, steeds even neerstrijkend om dan weer voor me uit te vliegen, steeds een stukje vooruit, alsof ze wilde zeggen: ‘Kom maar, het is goed, ik ben bij je.’
Ik heb dit gebaar vanuit de natuur als een geschenk en een aanwijzing ervaren dat ik me geen zorgen hoefde te maken.
Marion Kuipéri
(Afbeelding van Alan Ramirez via Pixabay)
Een zondagochtend in Århus (op reis slot)
Het is zondagmorgen halfnegen. Met de scheepsmountainbike sta ik op de havenkade naast het schip dat me naar Århus bracht. De veiligheidsman bij de poort zegt dat de winkels dicht zijn. Geen nood. Ik neem aan dat er wel een kerk open is. Na drie kwartier fietsen kom ik in het stille centrum bij de St. Pauls Kirke. Ik schuif in een bank achter in de kerk. Voorin zitten de familieleden van drie dopelingen. Een vrouw opent de mis. De moeders beantwoorden de doopvragen met vele malen ja. De vaders komen er niet aan te pas. Het doopwater vloeit rijkelijk. Na een korte preek volgt de communie. Als ik terugloop naar mijn zitplaats zie ik in de bank pal achter mij een man in een geel jack zitten. Die zat er zo-even niet. De viering is nu bijna ten einde. Na de zegen loopt de voorganger over het middenpad rechtstreeks naar de man achter mij en sluit hem even stevig in zijn armen. Zo, die heeft zijn buit weer binnen. De zegen en een omhelzing. Wat wil je nog meer? Zijn dag is goed. De mijne ook.
Govert J. Lakerveld
(foto Sten Porse, Wikimedia Commons)
