Als student woonde ik op kamers. In de periode na mijn studie overleed mijn hospita. Een jaar na haar dood, toen ik op een ochtend uit bed wilde stappen – ik was dus echt wakker – verscheen plotseling die hospita aan het voeteneind van mijn bed.
Ze vroeg mij haar man te waarschuwen dat hij niet moest trouwen. Ik dacht: wat een onzin, ze is zeker jaloers, maar ik wil van haar wel eens weten hoe het is in het hiernamaals. Toen ik die gedachte formuleerde, verdween het beeld. Ik besloot haar man niet te waarschuwen. Toen ik ’s avonds thuiskwam en de post bekeek, was er een huwelijksaankondiging bij van haar man. Nog weer een jaar later hoorde ik dat het een buitengewoon slecht huwelijk bleek te zijn. Mijn hospita was misschien niet jaloers, zoals ik aanvankelijk dacht, maar terecht bezorgd geweest.
Diny
