Vrienden voor het leven
Het is een heel avontuur, met twee peuters op stap naar Londen. Met koffers en rugzak van de trein de veerboot op. Eigenlijk is het onze eerste buitenlandse reis, dus voor iedereen een avontuur. In de buurt van Londen logeren we in een ‘home for missionaries’, every inch English, met negentiende-eeuwse portretten van zendingspioniers; goedkoop en sober. We eten bijna dagelijks kool uit de eigen tuinen. Van daaruit bezoeken we de beroemde Londense dierentuin, wandelen over Trafalgar Square, bezoeken de Tower en ontelbare kerken. De kinderen herinneren het zich gelukkig niet meer.
Maar Engeland smaakt naar meer. Enkele jaren later strijken we neer in een ‘mission centre’ in hartje Londen. Er is een speeltuintje op loopafstand voor ons vierspan (de jongste is een jaar) en we hebben spelletjes meegenomen. Daar ontmoeten we een iets ouder, hartelijk echtpaar uit Wales, dat daar met hun twee jonge kinderen logeert. Het klikt en we praten over jeugdwerk, over het geloof en spelen eindeloos Risk, een soort landjepik. Ze nodigen ons uit eens bij hen te komen logeren. Dat is bij mij niet aan dovemansoren gezegd. Het jaar daarna logeren we in het leegstaande huis van hun buren en genieten van het strand, laten de kinderen ezeltje rijden en maken trips door Noord-Wales. Er bloeit een vriendschap over lands- en geloofsgrenzen heen. Geoff is huisschilder, maar was liever ‘missionary’ geworden. Zijn evangelische vroomheid is af en toe overweldigend, maar zijn gastvrijheid en hulpvaardigheid maken alles goed. Trots vertelt hij overal waar wij komen dat zijn vriend een ‘Dutch pastor’ is en hij regelt zelfs – help! – een preekbeurt voor me in de methodistische kerk ter plekke. Zijn vrouw vindt mijn Nederlands hoogst interessant en probeert ons Welsh aan te leren.
Als jaren later in het Verenigd Koninkrijk de depressie toeslaat, runt hij samen met zijn vrouw enkele jaren een eenvoudig tuinbedrijf. Tuinieren is zijn passie. Meerdere keren wint hij de lokale wedstrijd voor de mooiste tuin. Als hij nieuwe buren krijgt, adviseert hij ze met het tuinonderhoud. Zuur is wel dat de bokaal vervolgens door de buurvrouw wordt gewonnen. Kerkelijk zijn onze vrienden steeds zoekend. Ze stappen over naar een huisgemeente en lopen vervolgens warm voor een in mijn ogen wat sektarische club. Maar als gast meng ik mij er niet in, want over Jezus zijn we het samen eens. De Brexit vinden ze een ramp, want onze vriendschap is voor hen een cadeautje van ‘het continent’. Nadat Betsie in 2005 is overleden ben ik, samen met mijn jongste dochter, enkele dagen te gast. Herinneringen ophalen, samen verdrietig zijn; er is ruimte om over mijn godverlatenheid te praten. Tijdens de Covid-pandemie worden ze beiden ernstig ziek en ik voel me gevangen in eigen land. Gelukkig kan ik in maart van dit jaar nog afscheid van ze nemen. Verhuisd naar een kleine cottage aan het begin van een zandweg, dicht in de buurt van hun dochter. Weer naar Wales vorige maand, met mijn zoon. Om Geoff te troosten nu zijn lief Glenys is gestorven. Vriendschap, wat mooi dat die grenzeloos is.
Rob van Essen
