Contact met een overleden dierbare
‘Eerst dacht ik: wat een onzin’
Op verschillende plaatsen in dit nummer van Kerk in Den Haag zijn ervaringen beschreven over het contact met een overleden persoon. Zo maakte Wietske Verkuyl in de nacht dat haar opa overleed iets bijzonders mee. Ook daarna voelde ze regelmatig zijn liefdevolle aanwezigheid. Lange tijd sprak ze hier niet over. Want ook al lezen we in de Bijbel over bijzondere ervaringen, in de kerk lijkt er een taboe op te rusten.
De redactie van Kerk in Den Haag vroeg naar ervaringen met overledenen. De vraag bereikte mij, omdat ik in de Abdijkerk twee kringen leid over ‘Taal vinden voor bijzondere ervaringen’. De deelnemers aan deze kringen zeggen bijna allemaal dat ze het zo fijn vinden om over hun ervaringen te kunnen praten, omdat ze er met anderen niet goed over dúrven praten. De Bijbel staat vol met bijzondere ervaringen, maar in de kerk ligt er een taboe op… Het is niet voor niets dat ik een dergelijke groep ben begonnen; zelf heb ik ook een aantal bijzondere ervaringen meegemaakt. Naar aanleiding van het verzoek van de redactie wil ik een ervaring met u delen. Ik ben er nu, geloof ik, eindelijk aan toe om dat te doen.
Onzin
In de nacht dat mijn opa overleed zat ik plotseling rechtop in bed. Heel ongebruikelijk, want toen onze kinderen klein waren sliep ik als een blok. Rechtop in bed wist ik dat mijn opa was overleden. Ik dacht aan hem en ging weer liggen, maar hoorde in mijn hoofd een liedje: ‘Wa-ak en bid, wa-ak en bid’. Ik voelde sterk de aandrang om op te staan en te gaan bidden. Maar rationeel als ik was, dacht ik: ‘Wat een onzin. Ik ben moe en morgen heb ik weer een drukke dag.’ En ik ging weer slapen. De volgende ochtend hoorde ik dat mijn grootvader inderdaad was overleden. Een tijdje na zijn overlijden viel de lamp in mijn studeerkamer uit, terwijl ik mijn preek aan het schrijven was. Morrelend aan de lamp, dacht ik na over de passage die ik zojuist had geschreven. Mijn opa kwam in mijn gedachten op. Als predikant zou hij, met zijn nadruk op genade, dit beslist anders hebben verwoord. Het morrelen hielp niet, maar mijn bureaulamp gaf ook licht; ik ging dus maar gewoon verder. Ik herschreef de tekst die ik zojuist had geschreven, in gedachtenis aan mijn opa, en de lamp floepte weer aan! Een aantal jaren heb ik het gevoel gehad dat mijn opa mij begeleidde bij het schrijven van de preken. Wanneer ik ál te eigengereid werd in mijn preektekst, in de trant van: ‘we brengen het Koninkrijk van God zelf tot stand’, ging letterlijk het licht uit. Als ik vervolgens de tekst herschreef en recht deed aan de diepe genade van God, dan ging het licht weer aan. Ik sprak daar met niemand over, te wonderlijk voor woorden.
Warme deken
Jaren later ging ik met vriendinnen naar een lezing van Hans Stolp. Ik gaf Hans Stolp een hand en hij vroeg meteen of ik een kleindochter was van professor Verkuyl. Hij had nog les gehad van mijn opa. Ik had het zelf niet in de gaten, maar mijn grootvader was bij me toen ik de lezing van Hans Stolp bezocht. Hans kon hem zien. In die periode heb ik af en toe de aanwezigheid van mijn opa ook gevoeld: liefdevol, als een warme deken.
‘De tekst herschreven en de lamp floepte weer aan’
Weer een aantal jaar later, in 2018, had een helder voelende vriendin van mij het gevoel dat mijn grootvader bij haar in de kamer was. Haar man deed de lampen aan, omdat het net wat donker werd. Maar er was zoveel energie door de aanwezigheid van mijn opa, dat beide lampen tegelijk sprongen! (Wat raar was, omdat ze niet geschakeld waren.) Mijn opa wilde iets zeggen: hij heeft een (bijzonder bevestigende) persoonlijke boodschap doorgegeven. Ik voel veel dankbaarheid als ik aan mijn ouders en voorouders denk. Zij hebben zich ingezet voor de wereld en voor gerechtigheid. En ik ervaar het als heel bijzonder, dat mijn grootvader over de grens heen mij een persoonlijke boodschap bracht. Wietske Verkuyl dochter van Kees Verkuyl en Alice Verkuyl-Hofstra kleindochter van dr. Johannes Verkuyl en Maria Mijntje Verkuyl-van den Heuvel
